Obraz przedstawia stylizowaną kompozycję graficzną. Tło stanowi ciemne, drewniane biurko lub blat z wyraźnie widocznymi słojami drewna. Na brzegach zdjęcia, wzdłuż wszystkich czterech krawędzi (górnej, dolnej, lewej i prawej), ułożone są luźno porozrzucane wycinki z gazet. Są to kartki zadrukowane tekstem i niewielkimi zdjęciami – wyglądają na artykuły z gazet papierowych, najprawdopodobniej z czarno-białym drukiem. Ułożenie wycinków nie jest regularne – kartki są delikatnie przekrzywione, nakładają się miejscami na siebie, tworząc wizualną ramkę wokół centralnej części obrazu. W centralnym punkcie znajduje się biały napis zapisany dużą, drukowaną czcionką stylizowaną na maszynopis: „WYCINKI Z GAZET” Tekst jest wyśrodkowany i umieszczony poziomo na tle ciemnego drewna, dobrze kontrastując z tłem, co zapewnia jego czytelność. Kolorystyka zdjęcia jest utrzymana w tonacji sepii – całość jest delikatnie przygaszona i stylizowana na starą fotografię. Efekt ten nadaje kompozycji klimat archiwalny lub retro, przywołujący skojarzenia z dawną prasą drukowaną i wspomnieniami. Zastosowanie dostępnościowe: Duży, kontrastowy napis umożliwia łatwe odczytanie osobom słabowidzącym. Układ graficzny pozwala osobom niewidomym, dzięki temu opisowi, wyobrazić sobie kompozycję przypominającą pracę archiwalną z materiałami prasowymi. Obraz nie zawiera zbędnych elementów rozpraszających – koncentruje się na motywie „prasowych wycinków”.

Zapisani na łamach

Strona z gazety, układ dwukolumnowy z wąskim marginesem po lewej stronie. Nagłówki są pogrubione, a tekst w dwóch kolumnach jest wyrównany do lewej i prawej (justowany). W lewym górnym rogu czerwony pasek z białym tekstem – sekcja pożegnalna. Po lewej stronie znajduje się duża kolorowa fotografia, która zajmuje około połowy szerokości strony. Po prawej – główny tekst artykułu. Opis fotografii:Na zdjęciu przedstawiona jest starsza kobieta z siwymi, krótkimi włosami. Ma delikatny, spokojny uśmiech. Jej twarz jest jasna, z wyraźnymi rysami, spojrzenie łagodne. Kobieta ubrana jest w jasnoszarą marynarkę i bordowy sweter z dekoltem w serek. W tle – rozmyte liście zielonych krzewów, co sugeruje zdjęcie wykonane na zewnątrz, w ogrodzie lub parku. Światło jest naturalne, miękkie, wskazuje na pochmurny dzień lub cień.Pod zdjęciem podpis: Prof. Maria Jedenakowa Opis tekstu: Nagłówki:Główny tytuł w czerni: Ostatnie wypracowanieCzerwony pasek powyżej: Pożegnanie Profesor Marii JedenakowejTreść artykułu (fragmenty streszczenia):Artykuł to wspomnienie o zmarłej prof. Marii Jedenakowej – nauczycielce, wykładowczyni, filozofce, wychowawczyni i autorytecie dla wielu pokoleń uczniów i studentów.Tekst otwiera refleksja nad nagłą stratą, która przerwała zwykłą codzienność szkoły.Autorka tekstu opisuje Profesorkę jako osobę cichą, uważną, słuchającą bez uprzedzeń.Wspomina o jej wkładzie w edukację, miłości do języka polskiego, filozofii, etyki i logiki.Jej styl nauczania był wymagający, lecz sprawiedliwy, a uczniowie pamiętali ją jako sprawiedliwą, konsekwentną i wyrozumiałą.Uczestniczyła w życiu uczniów nie tylko podczas lekcji, ale i po latach – na spotkaniach absolwentów, dniach nauczyciela, czy innych uroczystościach.Opisana została jako „Twarz pokolenia Staszków” – symbol wartości intelektualnych i duchowych.Artykuł kończy się wzruszającym wspomnieniem jej udziału w spotkaniach z dawnymi uczniami, jej umiłowania życia, skromności oraz mądrości.Uwagi techniczne dla osób niewidomych:Fotografia zawiera tylko jedną osobę, centralnie kadrowaną.Tło zdjęcia nie zawiera żadnych ważnych elementów – to liście w rozmyciu.Styl artykułu jest emocjonalny, literacki, z refleksją o przemijaniu i wartości nauczyciela w życiu człowieka.Całość tworzy intymny, pełen szacunku portret osoby, która miała ogromny wpływ na ludzi, których uczyła i wychowywała.
Nagłówek dokumentu (góra strony, po prawej stronie):Logo BBC – złożone z trzech czarnych kwadratów z białymi literami „B B C”, poniżej napis: WORLD SERVICE Dalej w mniejszym druku: BRITISH BROADCASTING CORPORATION POLISH SECTION BUSH HOUSE PO BOX 76, STRAND LONDON WC2B 4PH TELEPHONE: 071-257 2210 TELEX: 945781 FAX: 071-836 3207 ✍️ Treść listu:List datowany na 17.X.92 (17 października 1992 r.). Zwraca się do redakcji gazety szkolnej:Droga Redakcjo Gazety Szkolnej,Sprawiłaś nam w Polskiej Sekcji BBC wielką uciechę, zamieszczając na łamach Gazety Szkolnej piękny tekst pt. "Co warto wiedzieć o BBC". Miałam szczególną, osobistą przyjemność, że jest to gazeta wydawana w Liceum im. Staszica, z którym związane jest pełno wspomnień górnej i chmurnej młodości w latach sześćdziesiątych, kiedy zdarzało mi się być zapraszaną na zabawy szkolne organizowane u Staszica.Nie była to wtedy szkoła koedukacyjna, ale wyłącznie męska, ja natomiast chodziłam na Podwale, moje liceum znane było podówczas w Lublinie jako "Kanonicki". Niestety, zostałam na jednej z zabaw przyłapana z papierosem przez naszą wicedyrektorkę i obniżono mi stopień ze sprawowania.Wspominam Staszica z wielkim rozrzewnieniem, ponieważ zabawy tam organizowane cieszyły się najlepszą renomą, a uczniowie uważani byli za najprzystojniejszych w całym województwie. Niestety, oni sami o tym nie wiedzieli.Czy mogłabym otrzymać jeden cały numer Waszej gazety?Zasyłam całej Redakcji serdeczne koleżeńskie pozdrowienia – za redakcję Polskiej Sekcji BBC (własnoręczny podpis) Helena Sz. Helena Szmunessówna 🔎 Opis wizualny tekstu i formatu:List zawiera mieszankę tekstu wydrukowanego maszynowo (czcionka maszynowa) oraz wstawek pisanych odręcznie (np. „Droga Redakcjo Gazety Szkolnej” oraz podpis).Całość jest schludna i uporządkowana. Papier listowy zawiera logo i dane kontaktowe BBC w języku angielskim w prawym górnym rogu.Podpis Helena Szmunessówna został złożony ręcznie pod tekstem.
POLSKA NIEPODLEGŁA Strona 16 Wychowanie państwowe w Gimnazjum im. Staszica w Lublinie. (Próby realizacji.) Zagadnienie wychowania państwowego, zostało podniesione na terenie powierzchni mej szkoły do poziomu naczelnej zasady w pracy nad młodzieżą. Idea państwa stanowi podstawę, o którą opiera się całe nastawienie naszej pracy wychowawczej. Składając się na całość tej pracy różnorodnej wysiłki i poznania, dokonujące się na terenie szkoły, wyrażają zarazem główny jej cel — przygotowanie młodzieży w myśl wskazań „Ustawy Konstytucyjnej” i „Ustawy o ustroju szkolnym” — „do przyszłych usług dla państwa”. Wychowanie szeregów obywateli, którzy by uznawali za naczelny postulat obywatelskiego działania dobro Państwa. To też myśl o państwie była główną przewodnią w naszych poczynaniach wychowawczych. Myśl o Polsce, jako o państwie rządzonym doliną, krwią i mieczem zdobytem, wyraziła się w lodach dla trudu i znoju twórców niepodległości i niezmordowanego jej budowania. Pełnym wyrazem tej czci stało się ufundowany wspólnym wysiłkiem rodziców, młodzieży i nauczycielstwa pomnik Józefa Piłsudskiego, a uroczystość odsłonięcia jego wobec przedstawicieli władz i społeczeństwa, utrwaliła moment w pamięci młodzieży. Praca wychowawcza z punktu widzenia wychowania państwowego musiała osiągnąć. Kult sztandaru państwowego, jako symbolu niepodległości, jako wyraz dumy z przynależności do państwa, wyrażony został w zaprowadzeniu w ostatnią rocznicę 11 listopada zwyczaju uroczystego podnoszenia sztandaru na maszt przy dźwiękach orkiestry wobec zgromadzonej młodzieży. Symboliczna chwila wówczas młodzieży przed nią stanęła — bo sztandar, jako godło państwa jest najwyższym symbolem, nie ma się przed nim musi stanąć każda zwierzchność, władza, urzędnicy, czy społeczne instytucje w państwie. Poznawanie ziemi ojczystej, jej skarbów i piękna, jej gościnnej kultu­ralnej i warsztatu pracy. Wędrówki regionalne młodzieży w kółku krajoznawczem uznane zostały jako szkoła wychowania obywatelskiego i jego państwowego ducha. Z prac tych wyrasta poznanie warunków i sposobów bytu pracy człowieka i myśl społeczna o konieczności sięgania do źródeł kapy, mieszczącej się w strukturze życia — „szklanych domów” — pracy dla lepszego i doskonalszego jutra społecznego. Pierwsza struktura uzyskana na otwartym wojewódzkim konkursie modeli latających, szereg dyplomów: instruktorów lotniczych, zdobytych przez młodzież naszej szkoły w Lublinie w składzie kółka podinstruktorskich III kategorii, zorganizowanych przed piętnastu miesiącami, formację uczniowską i w bieżącym roku uznaną za najlepszym dowodem tego, że młodzież zdała się wyraźnie w naszej idei najistotniejszych potrzeb życia państwowego i z nią się utożsamia w przeżyciu i przejęciu. Podjęto zostały próby zmierzenia się z atrakcyjnemi formami organizacyjnemi w szkole, próbą demokracji szkolnej i jej przygotowania przez młodzież do posługiwania się temi formami życia zbiorowego, które stworzyła wspólność. Oparcie życia w szkole nie na nakazach władza, a na poczuciu obowiązku młodzieży opartego o cześć, „że republika demando” - młodrzewskiego czynnik „dobrej woli”, pojmowanej jako główny twórca życia społecznego, stanowiło główny cel tych wysiłków. Stworzona w tym celu ogólnoszkolna gmina samorządowa z radą gminną, jako organem zarządzającym, skupiła w ramach swej organizacji ze zbiorowych wysiłków współdziałania wszystkich swych młodocianych obywatelek, Polaków i Żydów, katolików i prawosławnych, dla rozwoju życia samorządowego, i przyczyniła się zarazem do psychologicznego i do etycznego pogłębienia atmosfery szkolnej poprzez skoordynowanie wszystkich poczynań młodzieży w zakresie prac samokształceniowych, samopomocowych, samorządowych w szkole. Tak z punktu widzenia wychowania państwowego dla zbliżenia i zapoznawania młodzieży z rzeczywistością, z bieżącymi wydarzeniami w Polsce i poza nią na świecie — wyraziło się w zaprowadzeniu szkolnej gazety ściennej, redagowanej w systematycznej formie, w której umieszczano sprawozdanie w rocznic wielkich wydarzeń z naszej dziejów i zajmowano pod kątem rzeczywistości polskiej, współczesnej ideę jej i jej dzisiejszych potrzeb, stawały się niejednokrotnie potężną manifestacją uczucia państwowości po młodzieży — widziane, że odbieraliśmy im charakter stricto szkolny „narodowych wieczorków patriotycznych” z lat minionych, stały się aktem na zrumienie życia, spełniły funkcję utlenia potrzeba teraźniejszości i przyszłości państwa. Na tematyce tego „uświadamiania państwa” w szkole widoków przemówił do dusz młodzieży dorobek dziesięciolecia niepodległej Polski i potrzeba z nich do serc młodzieży idei państwa, w nią potrzeba pracy dla nowego wychowania państwa i rozwoju jego macierzyńskiego stanowiska w świecie. Nie poprzestaliśmy także o propagandzie wychowania państwowego na konferencjach rodzicielskich w szkole i zastanawialiśmy się wielokrotnie nad jego wielki dziedzictwami na posiedzeniu Rady Pedagogicznej. Zestawiając bilans tej pracy w ogólnej idei realizacja wychowania państwowego w szkole, chcielibyśmy jeszcze nadmienić, że poza całym szeregiem tych wszystkich czynników, które w systemie celów i wysiłków młodzieży były wysnute dla osiągnięcia celu, poza całym tym systemem środków oddziaływania wychowawczego na młodzież, całość wychowania państwowego w szkole jest przede wszystkim zagadnieniem wychowawczem zagadnienia eticzno-obywatelskiego, naszym własnym, naszym, nowy, bo odpowiadający naszym zmienionym warunkom i idei nowego człowieka, jego głównym celem i działaniem wewnętrznem w życiu wewnętrznem, w psychice, w zbiorowej duszy narodu i to takiej, której odpowiadała ja... (ciąg dalszy na stronie 17)

POLSKA NIEPODLEGŁA Strona 17…konefi i wielkości zmian w życiu wewnętrznym narodu. Realizacji tak pojętej pracy może dokonać tylko ten, dla kogo państwo jest dobrem najwyższem, w którego sercu tkwi ono jak skarb najdroższy. Wychowanie państwowe w szkole należy przede zaczynać od siebie, od spojrzenia w głąb swej duszy i zdania sobie sprawy, czy się nie należy jeszcze do tych, „którzy gatunkiem swego patriotyzmu tkwią jeszcze w okresie niewoli”. Tylko ten bowiem, kto jest państwowcem z przekonania w sercu i w duszy, zdolny jest przeżyć szkołę ową atmosferą prawdziwego ducha państwowego, która stanowić będzie najwięcej — co do serc płynąca moc i siłę sprawczą w wychowaniu państwowym młodzieży. A jeśli jej nie ma, jeśli wychowanie państwowe nie znajduje wyrazu w rozumowanym systemie opartym o autorytet oficjalnych władz oświatowej, jeśli ma stanowić tylko „oficjalny program wychowania”, słowa, które będą padać w szkole o państwie, będą brzmiały, jako „ów cymbał brzmiący i jak miedź brzęcząca”, a z zawieszonych na ścianach portretów bohaterów, krajobrazów polskich i zabytków kultury narod nie nie będzie przemawiało do duszy młodzieży i nic jej nie będzie zdobywało dla państwa.Lublin 1932. Tadeusz MoniewskiRedakcja „Polski Niepodległej”, cytując powyższe relacje pedagogów i kierowników szkół, prosi także o: – reakcje innych szkół w Polsce – o nadesłanie krótkich, treściwych sprawozdań z przedsięwziętych w tych szkołach prac nad wychowaniem państwowym młodzieży. Nadesłane wiadomości i artykuły zużytkowane zostaną na łamach „Polski Niepodległej”. „Polska Niepodległa” na terenie całego Państwa.Czasopismo nasze i idea przez nie reprezentowana, przenika dziś Rzplitą od krańca w kraniec, docierając niemal do wszystkich miast, a nawet do większej części wsi i mniejszych miejscowości Państwa. W najbliższym numerze pisma podamy szczegółowe i imienne dane o rozwoju „Polski Niepodległej” na terenie poszczególnych miast i obszarów Państwa, rejestrując dokładnie te objawy korzystne, które przyczyniły się i nadal przyczyniają się do rozpowszechnienia pięknej idei za pośrednictwem naszego pisma. Dziś pragniemy zanotować fakty najwybitniejsze, świadczące o wysokim poczuciu obywatelskim Osób, które wymieniamy, a którym na tem miejscu ślemy serdeczne wyrazy wdzięczności za wydatną pomoc w trudnej i wymagającej ogromnych kosztów pracy naszej. W szczególności dziękujemy JWPP.: Przewodn. Rady szkoln. powiat. Garlickiemu w Horodence (9 domów ludowych), Inspektorowi szkoln. B. Bartnickiemu w Kobrtyniu (7 szkół), Insp. szkoln. i prezesowi Zw. Strzeleckiego A. Skowronowi w Kamieniu Koszyrskim (8 bibliotek), Starostwie pow. Aleksemu Rzewskiemu w Łodzi (17 świetlic ludowych), Majorowi Neyowi i dow. 6 Dyonu żand. we Lwowie (6 plutonów), Insp. szkoln. W. Furmaniewiczowi w Stanisławowie (6 bibliotek) i Starostwie pow. R. Świątkowskiemu w Tłumaczu (16 bibliotek wzgl. świetlic). Za tę ofiarną pomoc wymienionym cześć i podzięka. W pochodzie ku rozpowszechnieniu naszej idei przewodniej na całym obszarze kraju — oby takich objawów było jaknajwięcej, oby „Polska Niepodległa” stała się silną twierdzą głoszonych przez siebie haseł pracy państwotwórczej i wychowania państwowo-obywatelskiego!Do najdalszych zakątków Polski dotrzeć powinna „Polska Niepodległa”.

Artykuł w miesięczniku Polska Niepodległa, którego autorem był ówczesny dyrektor Staszica – Pan Tadeusz Moniewski.

Popularne

Kategorie

Nic nie znaleziono

Zobacz wszystko

Wykopaliska