Prawnik, polityk, podkomorzy lubelski, fundator kościoła w Niedrzwicy
Urodzony w 1713 roku w Lublinie, gdzie kształcił się w renomowanych Szkołach Jezuickich. Związany z dworem Augusta Czartoryskiego, zdobył wpływy i majątek, stając się jednym z czołowych doradców prawnych i mówców politycznych stronnictwa „Familii”.
Od 1744 roku pełnił urząd rejenta grodzkiego lubelskiego, a w 1750 uzyskał tytuł łowczego. W 1762 został sędzią grodzkim, a trzy lata później – ostatnim podkomorzym lubelskim. W tym samym okresie wszedł do kręgu zaufanych współpracowników króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Jako aktywny parlamentarzysta zasiadał w sejmie konwokacyjnym i elekcyjnym w 1764 roku, uczestnicząc w elekcji Poniatowskiego. Brał udział również w sejmie koronacyjnym, a także w Sejmie Czaplica w 1766 roku. W 1769 został komisarzem Komisji Skarbowej Koronnej.
Wielokrotnie wybierany posłem z województwa lubelskiego, był też posłem na Sejm Czteroletni w 1790 roku. Znany jako przeciwnik reform, protestował przeciwko Konstytucji 3 Maja. W 1792 roku został delegowany do sądów konfederacji targowickiej jako jej konsyliarz z województwa lubelskiego.
Dłuski był właścicielem rozległych dóbr na Wołyniu. W 1763 roku nabył połowę Niedrzwicy Dużej, a w 1787 roku – całą Niedrzwicę Kościelną, gdzie ufundował neoklasycystyczny kościół, który stał się jego miejscem spoczynku. Po śmierci w 1800 roku został pochowany wraz z żoną, Klarą z Olędzkich, w podziemiach tej świątyni.