Filolog klasyczny, pedagog, tłumacz, autor dzieł pedagogicznych i literaturoznawczych
Urodził się 18 maja 1817 roku w Kozłówce koło Lubartowa. W 1836 roku ukończył Szkołę Wojewódzką w Lublinie, a jako wyróżniający się uczeń otrzymał rządowe stypendium Królestwa Polskiego, które umożliwiło mu podjęcie studiów z zakresu filologii klasycznej w Instytucie Pedagogicznym w Moskwie.
Po powrocie do Lublina rozpoczął pracę jako młodszy nauczyciel języka polskiego i łaciny w Gimnazjum Lubelskim. Już wtedy rozwijał działalność literacką i naukową, koncentrując się na zagadnieniach pedagogicznych i językoznawczych. W 1861 roku został wykładowcą na kursach przygotowawczych, a rok później – adiunktem Wydziału Filologiczno-Historycznego Szkoły Głównej w Warszawie.
W latach 1862–1864 przebywał w Niemczech, gdzie pogłębiał swoją wiedzę humanistyczną. W 1863 roku uzyskał doktorat na Uniwersytecie w Jenie. Po powrocie do Warszawy podjął pracę jako nauczyciel w IV Gimnazjum, kontynuując jednocześnie działalność pisarską i dydaktyczną.
Jezierski był autorem licznych prac z zakresu pedagogiki, filozofii wychowania oraz językoznawstwa, w których konsekwentnie podkreślał rolę nauczyciela jako centralnej postaci systemu edukacyjnego. Jego zdaniem szkoła powinna przygotowywać młodzież nie tylko do opanowania materiału, ale przede wszystkim do samodzielnego myślenia i dojrzałego życia społecznego. W swoich pismach propagował koncepcję edukacji opartej na szacunku dla ucznia i indywidualizacji procesu nauczania.
Od 1883 roku pełnił funkcję sekretarza redakcji „Encyklopedii Wychowawczej”, do której wnosił zarówno wiedzę teoretyczną, jak i praktyczne doświadczenie nauczycielskie. Był również tłumaczem dzieł literackich – przekładał m.in. utwory Byrona i Goethego, a jego opracowanie „Dziejów literatury angielskiej” uznawane było za jedno z pierwszych tego typu dzieł w języku polskim.
Zmarł w 1901 roku, pozostawiając po sobie spuściznę intelektualną, w której łączył klasyczne wykształcenie z nowoczesnym podejściem do nauczania i wychowania.