wybitny pedagog muzyczny, teoretyk, kompozytor i działacz kultury muzycznej
Urodził się 24 września 1855 roku w Lublinie, w rodzinie Zenona Biernackiego, urzędnika magistrackiego, i Marii ze Skomorowskich. W Lublinie ukończył Lubelskie Gimnazjum Gubernialne, a równolegle zdobywał wykształcenie muzyczne pod kierunkiem Antoniego i Jana Müllerów oraz Konrada Staczyńskiego. W latach 1874–1877 studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie, gdzie jego nauczycielami byli m.in. Gustaw Roguski (teoria muzyki), Władysław Żeleński (kompozycja) i Józef Goebelt (wiolonczela).
Po studiach przez dwa lata grał w orkiestrze Teatru Wielkiego w Warszawie jako wiolonczelista. W 1880 roku przeniósł się do Stanisławowa, gdzie przez 17 lat pełnił funkcję dyrektora artystycznego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki. Tam zreformował lokalną szkołę muzyczną, prowadził chór, komponował i wystawiał własne utwory, m.in. kantatę Swaty.
W 1897 roku osiadł na stałe w Warszawie. Związany z Konserwatorium Warszawskim i Warszawskim Towarzystwem Muzycznym, przez wiele lat wykładał teorię muzyki, harmonię i fortepian dodatkowy. Kierował również chórami, m.in. przy Towarzystwie Miłośników Śpiewu Chóralnego przy kościele Świętej Trójcy. Jako pedagog miał wpływ na pokolenia młodych muzyków, a jego podręcznik Zasady muzyki (wyd. 1901, 8 wydań, także tłumaczenie rosyjskie) na długo wszedł do kanonu nauczania muzyki w Polsce.
Był także płodnym kompozytorem – tworzył utwory orkiestrowe (Alea iacta est, Tarantella), pieśni chóralne i solowe, kantaty (Kościuszkowska), msze, utwory instrumentalne oraz opracowania kolęd i melodii ludowych. Jego twórczość zdobywała nagrody w Brukseli, Pesaro, Lwowie, Krakowie i Warszawie.
Zmarł 18 maja 1936 roku w Warszawie. Zasłużony dla kultury muzycznej Polski, pozostawił po sobie trwały ślad jako nauczyciel, artysta i organizator życia muzycznego.
Biernacki, Michał Marian