Prawnik, sędzia, prezes Sądu Apelacyjnego, społecznik, patriota
Urodził się 19 sierpnia 1881 roku w Warszawie, ale całe dorosłe życie związał z Lublinem – miastem, któremu poświęcił swoją zawodową i społeczną aktywność. Ukończył Gimnazjum Męskie w Lublinie (LGM) w 1900 roku, a następnie Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po studiach wrócił do Lublina, gdzie odbył aplikację adwokacką (1904–1906), a w 1909 roku został wpisany na listę adwokatów przysięgłych. Specjalizował się w prawie cywilnym.
Od początku XX wieku był aktywnym działaczem społecznym i publicznym. Redagował Kurier Lubelski, współtworzył polskie szkolnictwo jako członek Rady Szkolnej miasta Lublina i działacz Polskiej Macierzy Szkolnej. Kierował Towarzystwem Wzajemnego Kredytu i należał do Związku Odbudowy Państwa Polskiego.
W okresie I wojny światowej odegrał kluczową rolę jako prezes Miejskiego Komitetu Obywatelskiego i współorganizator polskiej Milicji Obywatelskiej w Lublinie. Dzięki jego staraniom powołano także polskie sądy obywatelskie, a on sam był ich głównym inicjatorem i sędzią. W uznaniu zasług został wybrany do Rady Miejskiej Lublina (1916–1918) i mianowany członkiem Rady Stanu Królestwa Polskiego.
Po odzyskaniu niepodległości w 1919 roku przeszedł do sądownictwa. W ciągu dwóch dekad objął najwyższe funkcje w lubelskich strukturach sądowych – był prezesem Sądu Okręgowego (od 1921), sędzią Sądu Apelacyjnego (1925), jego wiceprezesem (1927), a następnie prezesem (1929–1939). W 1937 roku został powołany na sędziego Trybunału Stanu. Działał aktywnie w Towarzystwie Prawniczym, Zrzeszeniu Sędziów i Prokuratorów, był przewodniczącym komisji egzaminacyjnych i dyscyplinarnych.
Cieszył się ogromnym autorytetem w środowisku prawniczym i społecznym. Za swoją działalność został uhonorowany m.in. Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Dziesięciolecia Niepodległości.
Po wybuchu II wojny światowej nie opuścił Lublina. Włączył się w działalność Komitetu Obrony Miasta i niósł pomoc mieszkańcom. Został aresztowany przez Gestapo 9 listopada 1939 roku w budynku sądu. 23 grudnia 1939 roku, bez sądu, został rozstrzelany na starym cmentarzu żydowskim na Kalinowszczyźnie razem z innymi wybitnymi przedstawicielami lubelskiej inteligencji – profesorami, prawnikami, naukowcami.
Bolesław Sekutowicz pozostaje symbolem niezłomnej postawy obywatelskiej, prawości zawodowej i poświęcenia dla Rzeczypospolitej. Jego imieniem nazwano ulicę w Lublinie, upamiętniają go również tablice pamiątkowe i portret w Sądzie Okręgowym. Zapisał się trwale w historii Lublina jako wybitny prawnik i oddany służbie publicznej obywatel.
http://www.newsletter.adwokatura.pl/z-zycia-nra/zdarzylo-sie-dzis19-sierpnia-1881-r/