prawnik, prezydent Lublina, działacz samorządowy i społeczny
Urodzony 20 lipca 1885 roku w Lublinie, w rodzinie piekarza Tomasza Szczepańskiego. Uczęszczał do Gimnazjum Męskiego w Lublinie (LGM), z którego został wydalony w 1905 roku za udział w strajku szkolnym, będącym częścią ogólnopolskiego protestu przeciw rusyfikacji szkolnictwa. Egzamin maturalny złożył jako eksternista w Nowogrodzie Wielkim. Po krótkim epizodzie w Instytucie Górniczym w Petersburgu przeniósł się na Wydział Prawa tamtejszego uniwersytetu, który ukończył w 1912 roku. Egzamin państwowy zdał na Uniwersytecie w Dorpacie, uzyskując pełne uprawnienia prawnicze.
Po powrocie do Lublina rozpoczął praktykę jako pomocnik adwokata przysięgłego. W 1915 roku został mianowany sędzią gminnym, a dwa lata później ławnikiem i członkiem kolegium Magistratu. W okresie przełomu niepodległościowego – od października 1917 do marca 1919 – pełnił funkcję wiceprezydenta miasta. 20 marca 1919 roku został wybrany prezydentem Lublina i pełnił ten urząd do 19 lipca 1927 roku.
Jako prezydent Szczepański zasłużył się przede wszystkim rozwojem miejskiej infrastruktury. Za jego kadencji zrealizowano szereg istotnych inwestycji komunalnych – rozbudowano system wodociągowy i kanalizacyjny, zbudowano nowoczesną elektrownię, rzeźnię miejską, szpitale oraz rozpoczęto planową regulację przestrzenną miasta. Cenił sprawność administracyjną, racjonalne gospodarowanie środkami publicznymi i modernizację miasta zgodnie z europejskimi standardami.
Po ustąpieniu ze stanowiska prezydenta powrócił do sądownictwa. Od 1929 roku był sędzią Sądu Okręgowego w Lublinie, pełniąc tę funkcję do 1939 roku. Po wybuchu II wojny światowej wycofał się z działalności publicznej i osiadł w majątku Świdnik Duży, który jednak w 1944 roku został przez Niemców zajęty.
Po wyzwoleniu Lublina w sierpniu 1944 roku został mianowany prezesem Sądu Okręgowego, funkcję tę pełnił do 1946 roku. Następnie przeszedł w stan spoczynku, lecz kontynuował aktywność zawodową jako adwokat i członek Wojewódzkiej Izby Adwokackiej w Lublinie aż do śmierci.
Był również aktywnym działaczem społecznym. Pełnił m.in. funkcję prezesa Towarzystwa Muzycznego w Lublinie (1920–1928), działał w Związku Zawodowym Pracowników Sądowych oraz w Miejskiej Komisji do Badania Zbrodni Hitlerowskich.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1925), Złotym Krzyżem Zasługi (1937) i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1929).
Zmarł 16 sierpnia 1961 roku w Lublinie. Pochowany został na cmentarzu przy ul. Lipowej. Pozostawił po sobie pamięć jako sprawny organizator życia miejskiego, szanowany prawnik i niestrudzony działacz publiczny.