oficer WP, komandos II Korpusu, fundator i patriota
Urodził się 31 grudnia 1916 roku w Lublinie. W 1937 ukończył Państwowe Gimnazjum im. Stanisława Staszica, gdzie wyróżniał się jako znakomity sportowiec, zwłaszcza w lekkoatletyce. Następnie rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Komorowie, po której ukończeniu wstąpił do służby czynnej w Wojsku Polskim.
We wrześniu 1939 roku wziął udział w kampanii obronnej jako porucznik w 5 kompanii karabinów maszynowych. Po zajęciu wschodnich terenów Polski przez Armię Czerwoną został wzięty do niewoli, jednak zdołał uciec z transportu jenieckiego i przedostał się do Lublina. Przez Słowację i Węgry przedarł się do Francji, gdzie w 1940 roku walczył w szeregach Wojska Polskiego w obronie tego kraju. Po jego upadku został internowany w Szwajcarii, skąd zbiegł i dotarł do Wielkiej Brytanii.
Został przydzielony do 2. Korpusu Polskiego generała Władysława Andersa. Służył w oddziałach spadochronowych i brał udział w kampanii włoskiej, m.in. w walkach o Monte Cassino. Awansował do stopnia kapitana.
Po wojnie pozostał na emigracji. Pracował w różnych zawodach na terenie Wielkiej Brytanii i Szwajcarii. Dwukrotnie przebywał na kontraktach w Libii, gdzie nadzorował rozminowywanie terenów po działaniach II wojny światowej.
W 1973 roku powrócił do Polski. Mieszkał kolejno w Kościeliskach, Podkowie Leśnej, a następnie w Lublinie. W 1995 roku, dla uczczenia pamięci swojego brata Brunona Radlińskiego, rozstrzelanego przez okupanta niemieckiego w czasie II wojny światowej, powołał Fundację Rodziny Radlińskich i Mościbrodzkich. Fundacja przyznaje coroczne nagrody dla najlepszych maturzystów I Liceum im. Stanisława Staszica w Lublinie za wybitne wyniki z języka francuskiego i angielskiego.
Jerzy Radliński zmarł 22 lipca 2000 roku w Lublinie.