biolog, zootechnik, profesor, żołnierz Armii Krajowej
Urodził się 29 listopada 1920 roku w Kokandzie na terenie Turkiestanu (ówczesna Azja Środkowa), w rodzinie polskich emigrantów. W 1939 roku ukończył Państwowe Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Staszica w Lublinie. Wybuch II wojny światowej zastał go w trakcie pobytu na obozie junackim. W wyniku działań wojennych trafił do sowieckiej niewoli, z której – poprzez wymianę jeńców z Niemcami – został osadzony w obozie w Norymberdze. Uciekł stamtąd i powrócił potajemnie do okupowanej Polski.
W czasie wojny ukrywał się, pracując fizycznie. Włączył się w działalność Armii Krajowej i walczył w oddziale partyzanckim „Nerwy” (pod dowództwem Wojciecha Rokickiego). Został ciężko ranny w trakcie jednej z akcji zbrojnych.
Po wojnie rozpoczął studia na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, które ukończył w 1949 roku, uzyskując tytuł magistra nauk agrotechnicznych. Związał się zawodowo z uczelnią, podejmując pracę naukową pod kierunkiem profesorów Zabielskiego i Kaufmana. W 1958 roku obronił doktorat, a swoje kwalifikacje pogłębiał podczas staży naukowych w Zurychu i Szwecji.
W 1968 roku otrzymał stanowisko docenta oraz objął kierownictwo katedry zajmującej się hodowlą drobiu i zwierząt futerkowych. W latach 1970–1976 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Biologicznych Podstaw Produkcji Zwierzęcej. Zajmował się głównie zagadnieniami związanymi z hodowlą, selekcją oraz doskonaleniem genetycznym zwierząt gospodarskich, zwłaszcza drobiu i zwierząt futerkowych.
Był autorem i współautorem kilkudziesięciu publikacji naukowych oraz wdrażał nowoczesne metody dydaktyczne w zakresie zootechniki. W 1990 roku otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. Na emeryturę przeszedł rok później, w 1991, zachowując więź z macierzystą uczelnią.
Zmarł 3 lutego 1994 roku w Lublinie.