Frydrych Piotr (1806-1879)

architekt

Wybitny architekt i urzędnik budowlany, związany z rozwojem urbanistycznym Warszawy w XIX w. Przez całe życie zawodowe pracował dla Komisji Robót Publicznych i Skarbu, projektując i nadzorując budowy ważnych obiektów publicznych.

Urodził się w 1806 r. na Podlasiu, w rodzinie inteligenckiej. W młodości uczęszczał do Szkoły Wojewódzkiej w Lublinie — jednej z poprzedniczek I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica — gdzie zdobył podstawy wiedzy ogólnej i matematyczno-przyrodniczej, kluczowe dla przyszłych studiów technicznych. Następnie podjął naukę na Królewskim Uniwersytecie Warszawskim, gdzie studiował architekturę, uczestnicząc w rozwoju nowoczesnego szkolnictwa inżynieryjnego w Królestwie Polskim.

Już w okresie studiów rozpoczął praktykę zawodową pod kierunkiem Antonia Corazziego, znanego włoskiego architekta działającego w Warszawie. Współpracował z nim m.in. przy budowie Teatru Wielkiego, jednego z najważniejszych gmachów klasycystycznych w Polsce. Doświadczenie zdobyte w tym okresie ugruntowało jego pozycję jako zdolnego projektanta i organizatora prac budowlanych.

W 1832 r. Frydrych został mianowany adiutantem budowlanym Komisji Robót Publicznych i Skarbu, organu odpowiedzialnego za nadzór nad inwestycjami rządowymi w Królestwie Polskim. Od 1845 r. pełnił funkcję radcy budowlanego tejże Komisji. W ramach służby państwowej zajmował się planowaniem i realizacją licznych gmachów użyteczności publicznej w Warszawie, współtworząc strukturę administracyjną miasta i przyczyniając się do jego przemian przestrzennych. Choć brak pełnej listy jego projektów, uznaje się go za jednego z istotnych współtwórców stołecznej architektury urzędowej II ćwierci XIX w.

Zmarł 24 kwietnia 1879 r. w Warszawie, pozostawiając po sobie dziedzictwo twórcze w postaci trwałych rozwiązań architektonicznych i urbanistycznych.

Bibliografia
„Polski Słownik Biograficzny”, t. 7. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 1948.
Łoza, Stanisław. Architekci i budowniczowie w Polsce. Warszawa: Budownictwo i Architektura, 1954.
Archiwum I LO im. Stanisława Staszica w Lublinie, „Kroniki Szkoły Wojewódzkiej 1815–1833”, sygn. L/1822/5.

Zdjęcie przedstawia zabytkowy, monumentalny kościół z przylegającą do niego dzwonnicą. Obiekt znajduje się w otoczeniu zieleni – widać drzewa i przycięty trawnik z niskim żywopłotem w pierwszym planie.
Główna bryła kościoła:Styl architektoniczny: Klasycystyczny z elementami neorenesansu.Fasada: Symetryczna, zwrócona frontem do obserwatora. Centralną część fasady zdobi monumentalny portyk wsparty na czterech wysokich, kolumnach o gładkich trzonach w porządku korynckim. Nad kolumnami znajduje się trójkątny fronton (przypominający grecki tympanon), wewnątrz którego umieszczono okrągły otwór.Wejście główne: Znajduje się na środku, prowadzą do niego kamienne schody. Drzwi są masywne, drewniane.Nad portykiem: Widoczne są cztery rzeźby przedstawiające postacie świętych, ustawione na dachu kościoła, każda na osobnym cokole. W tle nad nimi wznosi się czerwona kopułka z małą latarnią i krzyżem na szczycie.Ściany boczne: Proste, tynkowane na jasno-szary kolor, z delikatnymi pionowymi zdobieniami imitującymi pilastry.Dzwonnica:Położenie: Po lewej stronie kościoła, oddzielona od głównego budynku.Wygląd: Czworoboczna wieża zakończona jasnym, metalowym dachem w kształcie ostrosłupa. Na szczycie krzyż.Zegar: Umieszczony w górnej części jednej ze ścian wieży. Zegar jest okrągły, z białą tarczą i czarnymi wskazówkami oraz cyframi rzymskimi.Wejście do wieży: Poniżej znajduje się proste, półokrągłe drzwi z ciemnego drewna.Otoczenie:Roślinność: Przed kościołem rozpościera się pas przystrzyżonego trawnika oraz niskie krzewy. Po obu stronach rosną drzewa liściaste, częściowo zasłaniające budynek.Pogoda i oświetlenie: Dzień jest słoneczny, niebo częściowo zachmurzone, a światło słoneczne pada z prawej strony, rzucając delikatne cienie.Ogólna atmosfera:Budynek robi wrażenie powagi i majestatu. Może być zamknięty lub opuszczony, sądząc po lekko zniszczonej elewacji (plamy, odpadający tynk) i braku ludzi. Zieleń wokół dodaje spokoju i wrażenia przestrzeni.

Kościół ewangelicki w Ozorkowie projektu Piotra Frydrycha

Znani Absolwenci