lekarz, działacz niepodległościowy
Lekarz, działacz niepodległościowy i jeden z inicjatorów środowiska lekarskiego w Lublinie. Absolwent Gimnazjum Lubelskiego, represjonowany za działalność konspiracyjną i wspieranie powstania styczniowego, przez wiele lat niósł pomoc medyczną w majątkach ziemskich i miejskich szpitalach.
Urodził się w 1821 r. w Zamościu. Początkowo kształcił się w Warszawie, jednak naukę ukończył w Gimnazjum Lubelskim w 1839 r. Studia medyczne odbył w Moskwie w latach 1840–1844, zdobywając tam wykształcenie lekarskie. Po powrocie do kraju podjął pracę jako lekarz prywatny w dobrach Zamoyskich – najpierw w Kozłówce, następnie w Maciejowicach i Różance, gdzie pracował nieprzerwanie w latach 1854–1864.
Zaangażowany w działalność patriotyczną, był członkiem tajnej Organizacji 1848. W 1850 r. został aresztowany i osadzony w Cytadeli Warszawskiej. Skazano go na dwa lata osadzenia w twierdzy zamojskiej i objęto stałym nadzorem policyjnym. Mimo represji kontynuował działalność zawodową i społeczną.
W czasie powstania styczniowego pełnił funkcję lekarza polowego – opatrywał rannych powstańców w Różance i współpracował z lokalnymi organizacjami narodowymi. Ponownie aresztowany za wspieranie konspiracji, został zmuszony do przeprowadzki do Lublina.
W Lublinie prowadził praktykę prywatną, a ponadto pracował jako lekarz w szpitalu więziennym i szpitalu żydowskim. Należał do grona założycieli Lubelskiego Towarzystwa Lekarskiego, które powstało w 1874 r., krótko przed jego śmiercią. Uznawany był za jednego z pierwszych propagatorów samorządności zawodowej lekarzy w regionie.
Zmarł 9 grudnia 1874 r. w Lublinie.
Bibliografia
Archiwum Szkolne I LO im. Stanisława Staszica w Lublinie.
„Dziennik Lubelski”, nr 287/1874.
S. Kieniewicz, Konspiracje i powstania w Królestwie Polskim 1831–1864, Warszawa 1985.
A. Łazowski, Zarys dziejów Lubelskiego Towarzystwa Lekarskiego, Lublin 1974.
J. Ziółek, Lubelszczyzna w powstaniu styczniowym, Warszawa 1980.