lekarz, patolog, odkrywca odczynu Biernackiego
Urodził się 19 grudnia 1866 roku w Opocznie. Lubelskie Gimnazjum Gubernialne ukończył w 1884 roku, po czym rozpoczął studia medyczne na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Dyplom lekarza uzyskał z wyróżnieniem w 1889 roku. Dzięki stypendium z Kasy im. Mianowskiego uzupełniał wykształcenie w Heidelbergu i Paryżu, ucząc się m.in. u wybitnych naukowców: Wilhelma Erba, Wilhelma Kühnego i Jeana-Martina Charcota.
Po powrocie do Warszawy objął stanowisko ordynatora w klinice diagnostycznej, później w Szpitalu Wolskim. Prowadził pionierskie badania z zakresu patologii krwi, neurologii, kardiologii i filozofii medycyny. Jego największym odkryciem było w 1897 roku wykazanie diagnostycznej wartości szybkości opadania erytrocytów, znanego dziś jako odczyn Biernackiego (OB) – prostego badania stosowanego do dziś w diagnostyce stanu zapalnego i innych chorób.
W 1902 roku przeniósł się do Lwowa i przyjął obywatelstwo austriackie. W 1908 został profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Lwowskiego. W tym czasie opublikował Zarys patologii krwi – pierwszy polski podręcznik hematologii. Równolegle rozwijał oryginalne koncepcje filozofii medycyny, przedstawiając je w pracach Istota i granice wiedzy lekarskiej (1899) i Zasady poznania wiedzy lekarskiej (1902). Zmarł nagle 29 grudnia 1911 roku we Lwowie. Spoczywa na Cmentarzu Łyczakowskim. Choć jego odkrycie przez lata nie było doceniane na świecie, dziś OB stanowi jedno z podstawowych badań krwi, a nazwisko Biernackiego przywrócono należnemu mu miejscu w historii medycyny