filolog, zesłaniec, nauczyciel, poeta i publicysta
Wincenty Dawid urodził się 3 kwietnia 1816 roku w Szczebrzeszynie. Wychowany w atmosferze patriotyzmu i nauki, ukończył szkołę średnią (Gimnazjum Wojewódzkie) w Lublinie, a w latach 1837–1841 studiował filologię na Uniwersytecie Petersburskim. Tam rozpoczął swoją działalność literacką i konspiracyjną, współtworząc młodzieżowe środowisko patriotyczne i publikując w polskich rocznikach literackich, m.in. w piśmie Niezabudka.
Po studiach pracował jako nauczyciel w Suwałkach, a od 1842 r. w Lublinie. Włączył się tam w działalność Związku Narodu Polskiego. W 1843 roku został aresztowany przez władze carskie i zesłany na Kaukaz, gdzie jako żołnierz odbywał karną służbę w oddziałach pacyfikujących Czeczenię. Przebywał tam przez dekadę (1844–1853), uczestnicząc w ponad 70 wyprawach wojskowych i prowadząc obserwacje przyrodnicze, geograficzne i etnograficzne. Swoje wrażenia i doświadczenia opisał m.in. w Wspomnieniach z podróży i wycieczek po Kaukazie (1854), powieści poetyckiej Tehe, czyli Zburzenie aułu Dubby (1859) oraz Trzech podaniach kaukaskich (1858). Był przedstawicielem tzw. kaukaskiej grupy poetów, której twórczość inspirowały dramatyczne realia i egzotyka Kaukazu.
Po powrocie do Królestwa Polskiego w 1853 r. zamieszkał w Lublinie, a następnie w Warszawie. Przez dziesięć lat uczył w Gimnazjum Gubernialnym w Lublinie, a w latach 1872–1873 w Płocku, gdzie był polonistą w gimnazjum męskim. Zrezygnował z pracy, gdy nasilająca się rusyfikacja szkół uniemożliwiała swobodną edukację w języku polskim.
Był nie tylko nauczycielem, ale i czynnym autorem podręczników i przewodników metodycznych, m.in. Nowej mnemoniki (1854), Krótkiej gramatyki polskiej dla dzieci polskich (1858) i Metody początkowego nauczania (1868). Pisał też artykuły i recenzje oświatowe, publikował m.in. w „Gazecie Lubelskiej”, „Kalendarzu Lubelskim” i „Kurjerze Lubelskim”, a od 1883 r. redagował „Wędrowca”.
Jako encyklopedysta był autorem haseł do Encyklopedii Powszechnej Orgelbranda, głównie z zakresu medycyny i nauk przyrodniczych. Wspierał rozwój lokalnej prasy i kultury, a jego synem był wybitny psycholog Jan Władysław Dawid.
Zmarł 15 marca 1897 roku w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim. Pozostawił po sobie spuściznę łączącą romantyczną wrażliwość, erudycję filologa, doświadczenie pedagoga i pamięć o kaukaskiej tułaczce.