absolwent lubelskich szkół: Powiatowej Szkoły Realnej i Lubelskiego Gimnazjum Gubernialnego, pisarz, publicysta, uczestnik Powstania Styczniowego, jeden z najwybitniejszych twórców literatury polskiej
Urodził się 20 sierpnia 1847 roku w Hrubieszowie. Po śmierci rodziców wychowywał się w Puławach i Lublinie, głównie pod opieką ciotki Domiceli Olszewskiej. W 1857 roku rozpoczął naukę w Powiatowej Szkole Realnej w Lublinie, a następnie kontynuował ją w Lubelskim Gimnazjum Gubernialnym – placówkach, które są historycznymi poprzedniczkami dzisiejszego I Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Staszica. Edukację kilkakrotnie przerywał z powodów rodzinnych i politycznych, m.in. z powodu udziału w Powstaniu Styczniowym.
W 1863 roku, jako szesnastoletni uczeń, wstąpił do oddziałów powstańczych, gdzie walczył pod Żelazną i został ranny. Po aresztowaniu przebywał w więzieniu na Zamku Lubelskim. Dzięki wstawiennictwu rodziny został zwolniony, powrócił do Lublina i ukończył gimnazjum z oceną celującą w czerwcu 1866 roku.
W latach 1866–1869 studiował na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Szkoły Głównej w Warszawie. Po przerwaniu studiów z powodów finansowych i politycznych, kształcił się samodzielnie i utrzymywał z dorywczych prac. W 1872 roku rozpoczął działalność publicystyczną i literacką, początkowo jako felietonista i humorysta, później jako poważny komentator społeczny i prozaik. Swoje teksty podpisywał pseudonimem Bolesław Prus, który na stałe wpisał się w historię polskiej literatury.
Był współtwórcą polskiego realizmu krytycznego i jednym z najważniejszych przedstawicieli pozytywizmu. Napisał m.in. Placówkę (1886), Lalkę (1890), Emancypantki (1894) i Faraona (1897). W swoich dziełach poruszał tematykę społeczną, analizował przemiany cywilizacyjne i konsekwencje nierówności społecznych.
Oprócz pisarstwa aktywnie działał społecznie – patronował inicjatywom edukacyjnym, fundował stypendia dla uzdolnionej młodzieży wiejskiej, wspierał działania oświatowe i charytatywne. Do końca życia był wierny ideałom pracy organicznej i racjonalizmu.
Zmarł 19 maja 1912 roku w Warszawie. Jego pogrzeb był wielką manifestacją społecznego uznania. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim, a na jego nagrobku widnieje inskrypcja: „Serce serc”.