Rycina (czarno-biały portret) przedstawiająca popiersie mężczyzny z XIX wieku – eleganckiego, o łagodnym, skupionym spojrzeniu. Portret wykonany techniką litograficzną, charakterystyczną dla ilustracji w ówczesnych czasopismach i książkach. Opis szczegółowy: Mężczyzna ma rozdzieloną na bok, zaczesaną fryzurę z gęstymi bokobrodami i pełnymi wąsami. Twarz ma owalną, z wysokim czołem i wyraźnym spojrzeniem skierowanym lekko w prawo. Ubrany w elegancki strój: Ciemna marynarka z widoczną klapą, Biała koszula z wysokim kołnierzykiem, Szeroka, ozdobna kokarda lub wiązana muszka pod szyją. Na obrazie podpisany jest autor litografii: widoczne nazwisko „A. Regulier” po prawej stronie oraz „Seweryn Gołębiowski” (lub „Gałęzowski”) pod portretem. Styl rysunku realistyczny, z delikatnym cieniowaniem i dokładnie oddanymi detalami twarzy oraz odzieży. Tło i technika: Tło jednolite, jasne, bez elementów otoczenia – postać jest wyraźnie oddzielona. Całość ma charakter oficjalnego portretu pamiątkowego, znanego z książek biograficznych lub słowników ilustrowanych XIX wieku.

Gołębiowski Seweryn (1820-1854)

historyk, biograf

Historyk, biograf i działacz patriotyczny, związany z Lubelszczyzną i środowiskami niepodległościowymi epoki postkonarskiej. Absolwent Gimnazjum Lubelskiego, represjonowany za działalność konspiracyjną, zasłużył się jako autor licznych opracowań historycznych, które publikował w warszawskiej prasie i czasopismach naukowych.

Urodził się 8 stycznia 1820 r. w Puławach. Gimnazjum Lubelskie ukończył w 1837 r., po czym rozpoczął studia uniwersyteckie w Petersburgu. Jeszcze w tym samym roku został aresztowany w związku ze sprawą Szymona Konarskiego i osadzony w Permie na Syberii. Tam, objęty nadzorem policyjnym, pracował w kancelarii gubernatora. W czasie zesłania uczył się intensywnie języków obcych i kontynuował studia historyczne. W 1844 r. uzyskał zgodę na przeniesienie do Grodna, a następnie powrócił na Lubelszczyznę.

Po zwolnieniu z nadzoru policyjnego pracował krótko jako nauczyciel w majątkach Adama Zamoyskiego. W latach 1846–1847 zatrudniony był w Odessie, gdzie również działał w środowiskach polskich emigrantów i patriotycznych. Po powrocie do kraju zamieszkał w Kaźmierówce koło Hrubieszowa, utrzymując żywe kontakty z organizacjami narodowymi.

W 1850 r. przebywał w Wilnie, gdzie zbierał materiały do zaplanowanego dzieła o czasach Zygmunta Augusta. W tym czasie powstała jego najważniejsza praca historyczna pt. Czasy Zygmunta Augusta, pozostająca jednak w rękopisie. Po przeniesieniu się do Warszawy rozpoczął pracę nad biografią hetmana Żółkiewskiego oraz nad materiałami dotyczącymi działalności rodziny Zamoyskich.

Był autorem licznych felietonów i rozpraw historycznych, które publikował m.in. w „Bibliotece Warszawskiej” i „Gazecie Warszawskiej”. Niestety, większość jego obszerniejszych prac nie doczekała się wydania drukiem – rękopis biografii Żółkiewskiego zaginął w drodze do wydawcy w Wilnie, a jego pamiętnik z czasów zesłania w Permie zachował się jedynie w odpisie.

Zmarł 20 maja 1854 r. w Diwoczkach koło Żytomierza.

Bibliografia
Archiwum Szkolne I LO im. Stanisława Staszica w Lublinie.
„Biblioteka Warszawska”, roczniki 1848–1854.
S. Kieniewicz, Konarszczycy. Ruch spiskowy w Królestwie Polskim po 1833 roku, Warszawa 1970.
A. Jabłoński, Pisarze i publicyści polscy XIX wieku, t. II, Kraków 1903.
„Gazeta Warszawska”, nr 128/1854.

Znani Absolwenci