lekarz internista, endokrynolog, profesor nauk medycznych, współtwórca polskiej endokrynologii klinicznej
Urodził się 7 października 1910 r. w Moskwie w rodzinie polskiej. Po powrocie do kraju zamieszkał w Lublinie, gdzie w 1928 r. ukończył Państwowe Gimnazjum im. Stanisława Staszica. Studia lekarskie odbył na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując dyplom lekarza w 1934 r. Po obowiązkowej służbie wojskowej w Szkole Podchorążych Sanitarnych oraz praktyce w Wyższej Szkole Wojennej, podjął pracę naukową i kliniczną w II Klinice Chorób Wewnętrznych UW u prof. Witolda Orłowskiego.
W 1938 r. uzyskał tytuł doktora medycyny. Podczas kampanii wrześniowej pełnił funkcję ordynatora szpitala wojennego w Lublinie i Łucku. W czasie okupacji działał w konspiracji, uczestniczył w tajnym nauczaniu medycyny i leczył członków Szarych Szeregów – m.in. Macieja Aleksego Dawidowskiego („Alek”) i Jana Bytnara („Rudy”). Podczas Powstania Warszawskiego związany był ze Szpitalem Dzieciątka Jezus, z którym został ewakuowany do Pruszkowa, a następnie kierował szpitalem etapowym w Milanówku.
Po wojnie powrócił do pracy akademickiej i klinicznej w Warszawie. W 1949 r. habilitował się, w 1950 został docentem, a w 1954 – profesorem nadzwyczajnym. Jako założyciel i dyrektor Instytutu Doskonalenia i Specjalizacji Kadr Lekarskich (1954–1958) stworzył podstawy nowoczesnego kształcenia podyplomowego lekarzy w Polsce. W 1971 r. został kierownikiem Kliniki Endokrynologii nowo utworzonego Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego, które prowadził aż do przejścia na emeryturę w 1980 r.
Był jednym z pionierów polskiej endokrynologii klinicznej. Specjalizował się w patofizjologii i leczeniu chorób tarczycy oraz nadnerczy. Autor i współautor ponad 140 prac naukowych, redaktor dwutomowego podręcznika Endokrynologia kliniczna oraz Wykładów klinicznych z zakresu patofizjologii i terapii. Promotor wielu prac doktorskich. W latach 1978–1982 przewodniczył Komisji Endokrynologicznej PAN.
Wyróżniony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1954) i odznaką „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1952). W 1958 r., po represjach za udział w pielgrzymce lekarzy na Jasną Górę, został odwołany z funkcji dyrektora Instytutu – poświęcił się wówczas całkowicie pracy naukowej.
Zmarł 1 października 1991 r. w Warszawie. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim.