Wybitny botanik, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, pionier ochrony przyrody i badacz flory Kaukazu
Urodził się 20 lutego 1875 roku w Międzyrzecu Podlaskim. Gimnazjum Męskie w Lublinie (LGM) ukończył w 1892 roku. Już w czasie studiów przyrodniczych na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim zaangażował się w działalność patriotyczną – w 1894 roku został aresztowany i zesłany do guberni tulskiej za udział w manifestacji ku czci Jana Kilińskiego. Po zwolnieniu kontynuował studia w Dorpacie, gdzie w 1900 roku uzyskał tytuł kandydata nauk, a w 1904 został docentem botaniki. W kolejnych latach doskonalił wiedzę na uniwersytetach w Lipsku, Jenie, Grazu i Genewie, a tytuł doktora otrzymał w 1913 roku.
Od 1914 do 1919 roku był profesorem botaniki i dyrektorem ogrodu botanicznego w Odessie, gdzie aktywnie działał na rzecz społeczności polskiej – współtworzył m.in. Polską Macierz Szkolną i Radę Organizacji Polskich. W tym czasie prowadził badania terenowe na Uralu, Kaukazie i w Armenii, dzięki którym wniósł istotny wkład do poznania flory Kaukazu.
Po powrocie do Polski w 1919 roku objął kierownictwo Zakładu Systematyki i Geografii Roślin Uniwersytetu Warszawskiego oraz dyrekcję Ogrodu Botanicznego UW. W roku akademickim 1926/1927 pełnił funkcję rektora uczelni. Ogród i zakład naukowy przekształcił w nowoczesne centrum badań botanicznych na poziomie europejskim.
Był jednym z założycieli i pierwszym prezesem Polskiego Towarzystwa Botanicznego, aktywnym członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i Ligi Ochrony Przyrody, którą kierował w latach 1929–1939. Brał udział w międzynarodowych kongresach botanicznych, a jego popularyzatorska i redaktorska działalność (m.in. Planta Polonica, Archiwum Nauk Biologicznych) znacząco wpłynęła na rozwój botaniki w Polsce.
Znany był jako znakomity wykładowca i pedagog – łączył ścisłą wiedzę przyrodniczą z szerokimi zainteresowaniami humanistycznymi. Był również autorem wielu prac naukowych z zakresu systematyki, geografii i historii botaniki, w tym Zarysu flory Litwy (1933) oraz Historii botaniki w Polsce (1927, wyd. fr. 1931 i 1933). Jego opracowania na temat flory Kaukazu i Dioscoreaceae w Flora caucasica critica pozostają istotnym wkładem do światowej nauki.
Od 1922 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności, a od 1952 Polskiej Akademii Nauk (członek tytularny, od 1957 rzeczywisty). W czasie II wojny światowej przebywał w Brwinowie, a po wojnie kontynuował pracę na UW do 1960 roku.
Zmarł 13 lutego 1963 roku w Brwinowie. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 150-6-32).
Odznaczenia i wyróżnienia:
Krzyż Komandorski i Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Niepodległości, Złoty Krzyż Zasługi, a także wysokie odznaczenia zagraniczne (m.in. francuski Order Legii Honorowej, estoński Order Krzyża Orła, jugosłowiański Order św. Sawy).