Mineralog, geolog, pedagog, tłumacz, profesor Szkoły Głównej i Uniwersytetu Warszawskiego
Urodził się 13 maja 1822 roku w Wólce Zawieprzyckiej. W 1840 roku ukończył Gimnazjum Gubernialne w Lublinie, po czym wyjechał do Petersburga, gdzie studiował na Wydziale Nauk Przyrodniczych. W 1844 roku, jako kandydat filozofii, powrócił do Królestwa Polskiego i rozpoczął pracę nauczyciela w Gimnazjum Realnym w Warszawie.
W latach 1844–1862 nauczał historii naturalnej, fizyki, chemii nieorganicznej oraz mineralogii. W tym samym czasie prowadził również własną pięcioklasową szkołę dla chłopców, będąc aktywnym pedagogiem i wychowawcą młodzieży. W latach 1860–1862 był profesorem chemii i technologii w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Marymoncie.
Po reformach Aleksandra Wielopolskiego w 1862 roku, Jurkiewicz został powołany na stanowisko adiunkta w Szkole Głównej w Warszawie, gdzie wykładał mineralogię i geologię. Po przekształceniu Szkoły Głównej w Cesarski Uniwersytet Warszawski, kontynuował tam pracę jako profesor. W 1864 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1868 – zwyczajnego. W 1877 roku został dziekanem Wydziału Fizyczno-Matematycznego UW. Na emeryturę przeszedł w 1879 roku.
Był aktywnym członkiem życia naukowego i społecznego. Pełnił m.in. funkcję prezesa Towarzystwa Ogrodniczego, współpracował z warszawskimi periodykami – w szczególności z czasopismem Przyroda i Przemysł, popularyzując wiedzę przyrodniczą i techniczną. Tłumaczył i wydawał liczne dzieła naukowe, m.in. dwutomową Geografię powszechną ilustrowaną Amanda Schweiger-Lerchenfelda, wzbogaconą o własne komentarze i przystosowaną do polskich warunków edukacyjnych.
Jurkiewicz był również encyklopedystą – należał do grona autorów Encyklopedii Powszechnej Samuela Orgelbranda (1859–1868), gdzie opracował wiele haseł z zakresu nauk przyrodniczych. Jego nazwisko znalazło się już w tomie I tej publikacji.
W 1894 roku, z okazji pięćdziesięciolecia jego pracy dydaktycznej, dawni uczniowie zorganizowali uroczysty jubileusz, uznając go za jednego z najwybitniejszych nauczycieli swojej epoki. Prywatnie był związany rodzinnie z Maksymilianem Jatowtem ps. „Jakub Gordon”, będąc mężem jego siostry.
Zmarł 15 marca 1908 roku w Warszawie. Pozostawił po sobie wielopokoleniowe dziedzictwo dydaktyczne, znaczący dorobek naukowy i wkład w rozwój polskiej edukacji przyrodniczej i encyklopedycznej.