wojewoda pomorski (1929–1931), legionista, urzędnik II RP
Urodził się 14 października 1891 roku w Starym Zamościu, jako syn Marianny Wrony. Po ukończeniu progimnazjum w Zamościu kontynuował edukację w prywatnym gimnazjum polskim w Lublinie, gdzie w 1910 roku zdał maturę — była to ówczesna Szkoła im. Stanisława Staszica, poprzedniczka dzisiejszego I Liceum Ogólnokształcącego w Lublinie.
W 1913 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim, których jednak nie ukończył. W czasie I wojny światowej służył w 1. Pułku Ułanów Legionów Polskich, później w Wojsku Polskim. Od 1920 podporucznik rezerwy kawalerii.
Po odzyskaniu niepodległości związał się z administracją państwową. W latach 1921–1928 był starostą pińczowskim. W lipcu 1928 objął funkcję p.o. wojewody pomorskiego, a 12 lipca 1929 został oficjalnie mianowany wojewodą pomorskim. Urzędował w Toruniu do listopada 1931 roku. Jego działania, związane m.in. z rozwojem gospodarczym Pomorza i budową wpływów obozu sanacyjnego, wzbudzały kontrowersje i doprowadziły do jego odwołania.
Podczas II wojny światowej walczył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie zmarł 8 maja 1959 roku w Penley.
Odznaczony m.in. Krzyżem Niepodległości (1931) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1924).
