Geolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, popularyzator nauki, organizator życia naukowego
Urodził się 19 września 1876 roku w Lublinie, gdzie w 1894 roku ukończył Gimnazjum Męskie (LGM). Następnie studiował geologię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1898 roku ze stopniem kandydata nauk przyrodniczych. Studia uzupełniał na uniwersytetach w Moskwie, Monachium i Paryżu.
Już w 1899 roku został asystentem przy katedrze geologii UW, a w 1901 roku założył i przez 14 lat kierował Pracownią Geologiczną przy Muzeum Przemysłu i Rolnictwa w Warszawie – jedynej wówczas polskiej placówce geologicznej w Królestwie Polskim. Zgromadzony tam księgozbiór stał się zalążkiem biblioteki Państwowego Instytutu Geologicznego. Lewiński był także aktywnym wykładowcą Towarzystwa Kursów Naukowych, pełnił funkcję dziekana Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego, a od 1915 roku wykładał geologię na Uniwersytecie Warszawskim. W 1919 roku mianowany został profesorem nadzwyczajnym, a po uzyskaniu doktoratu na Uniwersytecie Lwowskim (1920) – profesorem zwyczajnym UW. Od 1927 roku kierował Zakładem i Muzeum Geologii Uniwersytetu Warszawskiego.
Jego działalność naukowa obejmowała geologię górnej jury, czwartorzędu i hydrogeologię. Prowadził badania m.in. w Górach Świętokrzyskich, na Kujawach, w regionie łódzkim, lubelskim i śląskim. Badał także rejony wodonośne na potrzeby wodociągów miejskich (Lublin, Łódź, Włocławek, Częstochowa, Radom, Piotrków). W 1929 roku współuczestniczył w opracowaniu geologicznym pierwszego projektu budowy metra warszawskiego.
Opublikował kilkadziesiąt prac naukowych, m.in. „Utwory jurajskie na zachodnim zboczu Gór Świętokrzyskich” (1912), współautorską monografię „Ukształtowanie powierzchni, skład i struktura podłoża dyluwium wschodniej części niżu północnoeuropejskiego” (1918) oraz „Monographie géologique et paléontologique du Bononien de la Pologne” (1923). Był autorem książek popularnonaukowych: „Historia Ziemi” (1933) i „Życie Ziemi” (1938).
Był wybitnym dydaktykiem, wychowawcą wielu znanych geologów, a także popularyzatorem nauki. Pełnił funkcje m.in. przewodniczącego Komisji Egzaminacyjnej dla nauczycieli, członka Komisji Oceny Podręczników, przewodniczącego warszawskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Geologicznego, współzałożyciela Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1929).
Z pasji kolekcjonerskiej gromadził starożytne monety greckie i porcelanę saską, które przekazał Muzeum Narodowemu w Warszawie. Zbiory geologiczne z lat 1901–1915 przetrwały wojnę i zasiliły Instytut Geologiczny; nowsze, zgromadzone po 1918 roku, spłonęły podczas bombardowania UW we wrześniu 1939 roku.
Zmarł 5 stycznia 1939 roku w Warszawie.