prawnik, historyk prawa, profesor, poseł
Urodził się 14 września 1904 r. w Kurowie w rodzinie rolniczej. W 1922 r. ukończył Państwowe Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Lublinie. Studia prawnicze odbył na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1927 r. uzyskał tytuł magistra prawa, a dwa lata później – absolutorium z historii. W 1933 r. rozpoczął przewód doktorski na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.
Po ukończeniu aplikacji rozpoczął praktykę adwokacką. W 1934 r. otworzył własną kancelarię. Równolegle rozwijał działalność społeczną i polityczną – działał w organizacji wiejskiej „Siew” oraz w Obozie Zjednoczenia Narodowego, z ramienia którego uzyskał mandat poselski w 1938 r.
We wrześniu 1939 r., w stopniu podporucznika rezerwy 8 Pułku Piechoty Legionów, wziął udział w kampanii wrześniowej. Ranny w bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, dostał się do niewoli i został osadzony w oflagu Woldenberg, gdzie prowadził zajęcia z historii ustroju Polski w ramach jeńczego szkolnictwa.
Po powrocie do kraju w 1945 r. kontynuował naukę i działalność akademicką. Na KUL uzyskał tytuł doktora nauk prawnych oraz magistra filozofii w zakresie historii. Rozpoczął wykłady jako zastępca profesora. W 1949 r. przeniósł się na UMCS, gdzie zorganizował Zakład Historii Ustroju Polski. W 1956 r. uzyskał tytuł docenta, w 1962 – profesora nadzwyczajnego, a w 1971 – profesora zwyczajnego.
W latach 1956–1964 pełnił funkcje prodziekana, a następnie dziekana Wydziału Prawa UMCS. Wypromował wielu doktorów, m.in. Władysława Ćwika i Artura Korobowicza. Aktywnie uczestniczył w życiu naukowym, publikując prace z zakresu historii ustroju i prawa polskiego. Był członkiem licznych towarzystw naukowych.
Zmarł 7 października 1977 r. w Lublinie. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Lipowej.
Specjalność naukowa: historia ustroju i prawa Polski
Funkcje: poseł (1938–1939), dziekan Wydziału Prawa UMCS, kierownik zakładu
Najważniejsze osiągnięcia: współtwórca lubelskiego środowiska historycznoprawnego, wychowawca nowego pokolenia prawników
