lekarz, działacz emigracyjny
Lekarz, żołnierz powstania listopadowego i działacz emigracyjny, związany z Towarzystwem Demokratycznym Polskim. Absolwent lubelskiego gimnazjum, którego losy wpisują się w dzieje Liceum Lubelskiego, był postacią znaczącą dla polskiej diaspory we Francji, a jego działalność na polu medycyny i pomocy uchodźcom politycznym miała trwały wymiar.
Urodził się w 1811 r. w Potoku w województwie lubelskim. Po ukończeniu gimnazjum w Lublinie rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Edukację przerwał wybuch powstania listopadowego w 1830 r., do którego przyłączył się jako żołnierz 7. pułku piechoty, gdzie osiągnął stopień podporucznika. Po upadku powstania udał się na emigrację do Francji. Tam, w 1835 r., ukończył studia medyczne i przez następne czterdzieści lat pracował jako lekarz w kopalni węgla we Francji, niosąc pomoc robotnikom i ich rodzinom.
Był aktywnym członkiem środowisk niepodległościowych na emigracji. Współpracował z Towarzystwem Demokratycznym Polskim, a jego działalność polityczna wzbudzała zainteresowanie władz – kilkukrotnie wydalano go z kraju za związki z obozem księcia Adama Czartoryskiego. W czasie powstania styczniowego angażował się w akcje pomocowe dla powstańców oraz organizował zbiórki na rzecz ich rodzin i uchodźców politycznych. W późniejszych latach został członkiem, a następnie prezesem Towarzystwa Lekarskiego Departamentu Loary. Od 1876 r. mieszkał w Paryżu.
Pozostawił po sobie szereg prac medycznych, które uznawane są za wartościowy wkład w ówczesną wiedzę lekarską. Podejmował również próby badawcze z zakresu językoznawstwa i etnologii, choć jego osiągnięcia w tych dziedzinach oceniano jako amatorskie.
Zmarł w Paryżu 15 maja 1893 r.
Bibliografia
Kronika szkolna I LO im. Stanisława Staszica w Lublinie, Archiwum Szkolne.
Encyklopedia Emigracji Polskiej (XIX w.), red. J. Skowronek, Warszawa 1989.
„Głos Nauczycielski”, nr 12/1993.
Nowak, A., Emigracja polska we Francji 1831–1870, Warszawa 1979.