Ekonomista, urzędnik, działacz powstania listopadowego – prezes “narodowej” Komisji Województwa Lubelskiego.
Urodzony 16 września 1792 roku w rodzinie nowo nobilitowanej, osiadłej
na Lubelszczyźnie. W latach 1805–1808 był uczniem Cesarsko-Królewskiego Gimnazjum w Lublinie, gdzie wyróżniał się pilnością i znakomitymi wynikami w nauce. Kontynuował edukację w Wiedniu, studiując prawo i ekonomię, zgodnie z wolą ojca, który w testamencie zadbał o wykształcenie synów.
W 1811 roku rozpoczął pracę w administracji departamentu lubelskiego jako adiunkt. W wieku 22 lat został zastępcą podprefekta powiatu lubelskiego, a następnie podsekretarzem I klasy w Komisji Województwa Lubelskiego. W 1817 roku na własną prośbę odszedł ze służby państwowej. W 1825 roku wrócił do życia publicznego jako prezes Dyrekcji Szczegółowej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Lublinie, organizacji odgrywającej kluczową rolę w gospodarce szlacheckiej Królestwa Polskiego. Zyskał powszechne uznanie za rzetelność, energię i sprawność administracyjną.
W czasie powstania listopadowego Morozewicz objął funkcję prezesa powstańczej Komisji Województwa Lubelskiego. Kierował organizacją zaopatrzenia i obrony, współpracował z generałem Dwernickim, odbudowywał struktury cywilne i wojskowe po oswobodzeniu Lublina w marcu 1831 roku. Organizował Straż Bezpieczeństwa, Gwardię Ruchomą oraz wspierał działania twierdzy zamojskiej. Po upadku powstania złożył przysięgę lojalności wobec władz rosyjskich i wrócił na stanowisko w TKZ, pozostając do 1846 roku pod nadzorem policyjnym.
W 1850 roku został wybrany do Dyrekcji Głównej Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego w Warszawie z ramienia województwa lubelskiego, gdzie reprezentował interesy ziemiaństwa. Jeszcze w 1866 roku był aktywnym radcą w guberni lubelskiej. Był postacią powszechnie szanowaną, mimo trudnych relacji z władzami carskimi.
Zmarł 12 sierpnia 1869 roku w Lublinie, pozostawiając po sobie pamięć jako jeden
z najwybitniejszych patriotów i administratorów Lubelszczyzny XIX wieku.
