ekonomista, menedżer przemysłu górniczego, uczestnik kampanii wrześniowej i partyzant BCh
Stanisława Staszica w Lublinie. Następnie studiował na Wydziale Prawa i Nauk Społeczno-Ekonomicznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie w 1937 r. uzyskał tytuł magistra.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. został zmobilizowany i walczył w rejonie Włodzimierza Wołyńskiego. Dostał się do niewoli sowieckiej, lecz zdołał uciec z transportu i wrócić do Lublina. W okresie okupacji niemieckiej pracował fizycznie, by w 1942 r. wstąpić do Batalionów Chłopskich i zaangażować się w działania partyzanckie.
Po wojnie rozpoczął karierę zawodową w resorcie górnictwa i energetyki, podejmując pracę w Centrali Zaopatrzenia Materiałowego Przemysłu Węglowego. Dzięki kompetencjom i zaangażowaniu awansował na stanowisko zastępcy naczelnego dyrektora, a następnie dyrektora naczelnego Przedsiębiorstwa Materiałów Podsadzkowych. Od 1948 r. kierował Departamentem w Ministerstwie Górnictwa i Energetyki.
W latach 50. objął funkcję dyrektora Zjednoczenia Przemysłu Węgla Brunatnego, stając się jednym z kluczowych organizatorów rozwoju tej gałęzi przemysłu w Polsce. W 1959 r. został mianowany kierownikiem strategicznej inwestycji: budowy kombinatu węgla brunatnego „Turów II”, który z sukcesem doprowadził do końca, obejmując funkcję jego naczelnego dyrektora. Kierował także polskimi zespołami realizującymi inwestycje w kopalnie odkrywkowe na terenie NRD.
Cieszył się uznaniem jako sprawny organizator i specjalista w dziedzinie gospodarki surowcowej. Jego praca miała istotne znaczenie dla rozwoju polskiego przemysłu energetycznego po II wojnie światowej. Zmarł 3 września 1978 r. w Warszawie