powstaniec, uczestnik Komuny Paryskiej, poeta rewolucyjny
Urodził się 5 lipca 1841 roku w Skomorochach (powiat zamojski). Ukończył Gimnazjum Gubernialne w Lublinie, a następnie studiował w Instytutach Agronomicznych w Marymoncie
i Puławach. W latach 60. XIX wieku związał się z ruchem „czerwonych” i aktywnie działał na rzecz przygotowania powstania styczniowego. Podczas insurekcji walczył na Podlasiu
i Lubelszczyźnie, jako naczelnik oddziału żandarmerii, biorąc udział w bitwach m.in. pod Skomorochami, Mołoduszynem, Ciotuszą i Krasnobrodem.
Po upadku powstania udał się na emigrację – początkowo do Galicji, następnie do Belgii, gdzie kontynuował studia w Gandawie. W 1866 roku osiadł we Francji. Podczas wojny francusko-pruskiej w 1870 roku służył jako sierżant w 223 batalionie Gwardii Narodowej. W czasie Komuny Paryskiej awansował do stopnia kapitana, a później podpułkownika. Należał do sztabu gen. Jarosława Dąbrowskiego, z którym był spokrewniony i któremu towarzyszył do chwili jego śmierci na barykadzie w maju 1871 roku.
Po klęsce Komuny zbiegł do Londynu, gdzie pozostawał w kontaktach z I Międzynarodówką
i Karolem Marksem, który wspierał go finansowo. Po powrocie do Galicji osiedlił się
w Stanisławowie, gdzie pracował na kolei. Współpracował z prasą, m.in. z krakowskim pismem Na dziś, w którym opublikował wiersz Naprzód pracą – jedno z ważniejszych haseł polskiego pozytywizmu.
Tworzył pod pseudonimem Kalasanty Wesołowski. Jego twórczość miała charakter patriotyczny, powstańczy i rewolucyjny. W 1878 roku, już pośmiertnie, ukazał się tom Poezje.
Zmarł 4 czerwca 1877 roku w Stanisławowie.