Chemik, metalurg, pedagog, autor podręczników i reformator szkolnictwa zawodowego.
Urodził się 6 stycznia 1802 roku w Kodniu nad Bugiem, w rodzinie ziemiańskiej Stanisława
i Julianny z Polkowskich. W dzieciństwie uczył się w szkołach w Chełmie i Białej Podlaskiej. Od 1813 roku uczęszczał do Szkoły Wojewódzkiej w Lublinie, którą ukończył w 1818 roku. Już jako uczeń klasy VI wydał pionierską pracę naukową Zasady ryktognozji i geognozji podług najnowszego układu Wernera (1817), co świadczyło o jego wyjątkowych zdolnościach do nauk przyrodniczych.
W latach 1818–1822 studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie należał do Gospody Akademickiej – koła samokształceniowego przyrodników. Obronił pracę magisterską z chemii napisaną pod kierunkiem prof. Adama Maksymiliana Kitajewskiego
i uzyskał tytuł magistra. Po studiach rozpoczął pracę jako nauczyciel przyrody i chemii w Szkole Wojewódzkiej w Lublinie, gdzie uczył do 1825 roku.
Został wytypowany przez Radę Politechniczną do zagranicznych studiów specjalistycznych. Studiował chemię techniczną w Wiedniu, na paryskiej Sorbonie, Jardin des Plantes,
w Konserwatorium Sztuk i Rzemiosł, a także w laboratoriach Getyngi i Giessen. Zdobywał praktykę w zakładach hutniczych we Francji, Belgii, Niemczech, Węgrzech i Czechach. Jego dzienniki z podróży mają dziś wartość źródłową.
W 1829 roku objął kierownictwo Katedry Technologii Ogólnej w Szkole Przygotowawczej
do Instytutu Politechnicznego w Warszawie oraz prowadził wykłady z chemii i hutnictwa na UW. Zainicjował badania nad bogactwami naturalnymi Królestwa Polskiego i polską terminologią chemiczną, publikując m.in. Rozbiór gliny z Korzyc (1830) oraz Uwagi nad Nomenklaturą chemiczną Polską (1829).
Po upadku powstania listopadowego powrócił do pracy jako nauczyciel chemii w Lublinie (1833–1837), a następnie w Warszawie – najpierw w Gimnazjum Gubernialnym, potem w nowo utworzonym Gimnazjum Realnym (od 1841). Tam zorganizował nowoczesne laboratorium chemiczne i kontynuował pracę dydaktyczną.
W latach 1853–1860 był dyrektorem Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa
w Marymoncie, który zreformował, przekształcając w nowoczesną szkołę rolniczą o charakterze akademickim. Wprowadził trzyletni program nauczania oraz nową ustawę dla instytutu (1857).
Po przejściu na emeryturę pełnił funkcję redaktora naczelnego Roczników Gospodarstwa Krajowego i kontynuował działalność naukowo-publicystyczną. Współpracował z Tygodnikiem Rolniczym oraz z redakcją Encyklopedii Rolnictwa (1873–1879), publikując ponad 20 rozpraw
o nawozach, uprawach roślin paszowych i ziemniaka. Przetłumaczył również kilkanaście podręczników i dzieł zagranicznych autorów z zakresu chemii rolnej i agrotechniki.
Był autorem m.in.:
Rys chemii organicznej i jej zastosowania (1840)
Wykład początkowy chemii cz. I–II (1850–1851)
Projekt nomenklatury chemicznej (1851)
Odznaczony Orderem Świętego Stanisława II klasy oraz Orderem Świętej Anny II klasy, posiadał tytuł radcy stanu (od 1854), był członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Krakowskiego i Rady Przemysłowej Królestwa Polskiego.
Zmarł 13 grudnia 1879 roku w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu Powązkowskim.