Czarno-białe zdjęcie portretowe, wykonane w stylu formalnym, typowym dla lat 30. lub 40. XX wieku. Układ i kadr: Zdjęcie jest portretem popiersiowym mężczyzny, ujętym w półprofilu – postać skierowana jest delikatnie w lewo od osi aparatu, ale twarz widoczna jest niemal frontalnie. Kadr kończy się na wysokości klatki piersiowej. Opis postaci: Na zdjęciu znajduje się dorosły mężczyzna o jasnej karnacji i krótkich, starannie zaczesanych włosach. Włosy są przycięte bardzo krótko po bokach i nieco dłuższe na górze głowy, zaczesane do tyłu. Mężczyzna ma wysokie czoło, prosty nos i pełne usta. Jego wyraz twarzy jest poważny i skupiony, bez uśmiechu. Twarz o regularnych rysach, bez zarostu. Jego spojrzenie jest utkwione gdzieś poza krawędzią kadru, nadając zdjęciu formalny i nieco zamyślony charakter. Ubranie: Mężczyzna ubrany jest elegancko – ma na sobie garnitur z szerokimi klapami, jasną koszulę i krawat w subtelny wzór. Na klapie marynarki widoczna jest mała przypinka – może to być odznaka lub znaczek, lecz na zdjęciu nie da się rozpoznać szczegółów. Ubranie sugeruje oficjalne stanowisko lub profesję. Tło: Tło zdjęcia jest jednolite, rozmyte, w tonacji szarości z subtelną jasną poświatą wokół głowy postaci, co nadaje portretowi lekki efekt aury. Nie występują żadne obiekty w tle. Styl zdjęcia: Zdjęcie jest profesjonalnie wykonane, typowe dla oficjalnych portretów urzędowych, naukowych lub wojskowych z pierwszej połowy XX wieku.

Kurzątkowski Juliusz

pedagog – plastyk(1888 – 1952)

Urodził się 05.12.1888 r. w Radomiu. Wydalony w 1905 r. za udział w strajku szkolnym z Radomskiego Gimnazjum Męskiego ukończył tam w 1907 r. Miejską Szkołę Handlową. Podjął studia artystyczne w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, przerwane powołaniem do służby wojskowej, którą odbywał w 6 pułku grenadierów w Moskwie. Walczył na froncie austriac­kim; dostał się do niewoli. W obozach jenieckich przebywał do 1918 r. Po zakończeniu wojny uczył rysunków i uzyskał uprawnienia pedagogiczne. W 1925 r. przeniósł się do Lubartowa. W 1926 r. uzyskał uprawnienia do nauczania w szkołach średnich ogólnokształcących i seminariach nauczycielskich. Przeniósł się do Lublina i do 1938 r. uczył w Seminarium Nauczycielskim Męskim. Po jego likwidacji podjął pracę w Liceum im. St. Staszica w Lublinie. Podczas okupacji uczył rysunku i techniki reklamy w szkołach lubelskich. W 1944 r. powrócił do pracy w Gimnazjum i Liceum im. St. Staszica, jako nauczyciel rysunku, a później również języka rosyjskiego. W 1950 r. zmuszony był przenieść się do Państwowego Liceum Szkół Plastycz­nych w Lublinie. Był wszechstronnie utalentowanym twórcą. Uprawiał z powodzeniem malar­stwo, szczególnie – akwarelę, grafikę, scenografię i lalkarstwo. Inspiracją była architektura, sceny o charakterze obyczajowym i reporterskim. Pracował społecznie w związkach pracy twórczej. Był członkiem Związku Polskich Artystów Grafików oraz współzałożycielem i pre­zesem Związku Artystów Plastyków w Lublinie. Zmarł w 1952 r. w Lublinie.

zdjęcie – źródło https://liceumplastyczne.lublin.pl/nauczyciele/index.php?id=22