pastor, nauczyciel religii ewangelickiej, publicysta, działacz społeczny i patriota (1861 – 1939)
Urodził się 9 grudnia 1861 roku w Warszawie, w rodzinie o niemiecko-holenderskich korzeniach, zasymilowanej z polskim środowiskiem inteligenckim. Ukończył VI Gimnazjum Męskie w Warszawie, a następnie studiował teologię ewangelicką na Uniwersytecie w Dorpacie (obecnie Tartu), gdzie w 1886 roku uzyskał dyplom teologiczny. W tym samym roku został ordynowany na duchownego w parafii Świętej Trójcy w Warszawie. Pełnił funkcję wikariusza i kapelana garnizonu warszawskiego, uczył religii ewangelickiej w kilku szkołach średnich, a także administrował parafią w Starej Iwicznej. W 1888 roku przeniósł się do Lublina, gdzie przez ponad 50 lat był proboszczem parafii ewangelicko-augsburskiej. Jako pastor sprawował również opiekę duszpasterską nad filiami w Końskowoli, Chełmie, Kozienicach i Jaworze. W Lublinie nauczał religii ewangelickiej we wszystkich szkołach średnich. W latach 1906–1907 oraz 1935–1938 prowadził lekcje religii w Prywatnym Gimnazjum Filologicznym im. Stanisława Staszica, również po jego upaństwowieniu. Wykładał także propedeutykę filozofii i język niemiecki m.in. w Lubelskiej Szkole Handlowej oraz w gimnazjach żeńskich i męskich. Od 1903 roku pełnił funkcję superintendenta diecezji warszawskiej, a w latach 1921–1937 – również diecezji północno-wschodniej. W 1937 roku został seniorem diecezji lubelskiej, a czasowo także wołyńskiej. Był członkiem konsystorza kościoła ewangelickiego w Królestwie Polskim. Zaangażowany w działalność społeczną, należał do wielu towarzystw i instytucji, m.in. Muzeum Lubelskiego, Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego, Kasy Mianowskiego, Warszawskiego Towarzystwa Higienicznego (jako członek-założyciel lubelskiego oddziału). W latach 1916–1918 był członkiem Rady Miejskiej Lublina w okresie okupacji austro-węgierskiej. Po odzyskaniu niepodległości aktywnie uczestniczył w pracach komisji plebiscytowej na Mazurach, opowiadając się za przyłączeniem tych terenów do Polski i szerokim dostępem Rzeczypospolitej do morza. W swojej pracy duszpasterskiej i publicystycznej opowiadał się za polskością Kościoła ewangelicko-augsburskiego, stając się symbolem lojalności wobec państwa polskiego wśród polskich ewangelików. Odznaczony został Krzyżem Oficerskim (1930) i Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1938) oraz odznaką „Za walkę o szkołę polską”. Był wybitnym publicystą i redaktorem. W latach 1898–1913 współredagował, a następnie redagował „Zwiastuna Ewangelicznego” – najważniejsze pismo ewangelików polskich. Publikował także w „Jednocie”, „Przeglądzie Ewangelickim” i „Głosie Ewangelickim”. Był autorem modlitewników, broszur, tłumaczeń (m.in. Konfesji augsburskiej i Małego katechizmu Marcina Lutra) oraz książek – m.in. Krótka historia Kościoła chrześcijańskiego w zarysach (1925) i W służbie Ojczyzny i Kościoła (1938). W 1931 roku Wydział Teologii Ewangelickiej Uniwersytetu Warszawskiego przyznał mu tytuł doktora honoris causa. Zmarł 8 maja 1939 roku w Lublinie. Spoczął na cmentarzu ewangelickim przy ulicy Lipowej. Zapamiętany został jako wybitny duchowny, nauczyciel, patriota i orędownik dialogu międzywyznaniowego.
https://teatrnn.pl/leksykon/artykuly/aleksander-edward-schoeneich-18611939/