plastyk, ziemianin, powstaniec 1863 r., zesłaniec, pamiętnikarz, nauczyciel i społecznik(1843 – 1923)
Urodził się 15 lipca 1843 roku w Kłodnicy pod Bełżycami. Dzieciństwo spędził w rodzinnym majątku w Niezabitowie, zakupionym przez jego ojca Stanisława. Był prymusem Gimnazjum Lubelskiego, które ukończył w 1860 roku, co dawało mu prawo wstępu na uczelnię bez egzaminu. Początkowo studiował prawo na Uniwersytecie św. Włodzimierza w Kijowie, następnie – po kursach przygotowawczych – kontynuował naukę w Szkole Głównej w Warszawie. W międzyczasie rozpoczął także studia artystyczne na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, które później kontynuował w Monachium i Florencji. W styczniu 1863 roku przerwał naukę i wstąpił do oddziału powstańczego gen. Mariana Langiewicza. Brał udział w bitwach pod Wąchockiem, na Świętym Krzyżu i pod Staszowem. W czasie walk pod Małogoszczem 25 lutego 1863 roku dostał się do niewoli. Sąd wojskowy skazał go na karę śmierci, którą zamieniono na dożywotnie zesłanie na Syberię. Przebywał m.in. w Kardaczynie, Krasnojarsku i Jenisejsku, pracując jako mierniczy w kopalniach złota. Młody wiek umożliwił mu wcześniejszy powrót do Królestwa Polskiego w 1869 roku dzięki amnestii. Po powrocie zamieszkał w Niezabitowie, gdzie zajął się gospodarowaniem. W 1880 roku, po utracie majątku, osiedlił się w Nałęczowie i poświęcił działalności naukowo-publicystycznej. W 1906 roku został nauczycielem rysunku w nowo utworzonej Szkole Prywatnej im. St. Staszica w Lublinie, mimo sprzeciwu władz carskich wobec jego braku formalnych kwalifikacji pedagogicznych. W 1915 roku przeniósł się na stałe do Lublina, gdzie zamieszkał przy Krakowskim Przedmieściu 41. Był autorem licznych artykułów, wspomnień i opracowań poświęconych historii, Syberii oraz ziemi chełmskiej, której był gorącym obrońcą. W czasie I wojny światowej zorganizował Biuro Statystyczne, dokumentujące straty wojenne w 27 powiatach pod okupacją austro-węgierską. Jego najważniejsze publikacje to Opis statystyczny Guberni Lubelskiej (1901) i Pamiętniki (wydane pośmiertnie w 1974 r.). Wspomnienia z zesłania publikował wcześniej m.in. w „Bibliotece Warszawskiej”. Wiercieński był również uznanym plastykiem – jego rysunki i szkice, m.in. widoki Jenisejska i syberyjskich kopalń, stanowią cenny dokument epoki. Zgromadził bogaty materiał historyczny, zwłaszcza dotyczący Lubelszczyzny i Chełmszczyzny. Za swoją działalność patriotyczną i społeczną został 5 sierpnia 1921 roku odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 16 października 1923 roku w Lublinie. Został pochowany w zbiorowej mogile powstańców styczniowych na cmentarzu przy ul. Lipowej. Jego imię noszą ulice w Lublinie, Chełmie i Nałęczowie.