Rycina przedstawia portret mężczyzny w starszym wieku, ujęty w owalnej ramie graficznej. Jest to czarno-biała ilustracja wykonana techniką drzeworytu lub stalorytu – charakterystyczne cienkie kreski i szrafowania tworzą realistyczny obraz twarzy i ubrania. U dołu ilustracji widnieje podpis: „Seweryn Żdzitowiecki”, co wskazuje na tożsamość przedstawionej postaci. Wygląd postaci: Mężczyzna ma twarz o wyraźnych, dojrzałych rysach, z widocznymi zmarszczkami i oznakami wieku. Ma wysokie czoło, głęboko osadzone oczy o spokojnym, poważnym spojrzeniu, prosty nos i zamknięte, wąskie usta. Wokół ust i na policzkach widoczna jest gęsta, siwa broda, łącząca się z pełnymi, nieco kręconymi wąsami. Broda i włosy są tej samej barwy – siwe, z cieniem dawnej ciemności. Włosy na głowie krótkie, przerzedzone na czubku, z wyraźnie cofniętą linią włosów przy skroniach. Strój: Mężczyzna ubrany jest w klasyczny strój XIX-wiecznego inteligenta lub uczonego. Ma na sobie ciemną marynarkę z szerokimi klapami, pod którą znajduje się kamizelka i jasna koszula. Zamiast krawata nosi ciemną chustkę lub apaszkę, zawiązaną na wysokości szyi w formie skromnego węzła. Strój jest elegancki, ale niezbyt ozdobny – sugeruje funkcję społeczną lub naukową, a nie wojskową czy urzędniczą. Styl graficzny i kompozycja: Cały portret utrzymany jest w stylu realistycznym z dużą dbałością o szczegóły. Twarz i zarost są mocno nasycone kreskowaniem i cieniami, natomiast tło jest całkowicie puste, jasne – jedynie otoczone cienką, owalną linią, która wyznacza granice ilustracji. Technika ryciny nadaje postaci szlachetnego, niemal pomnikowego charakteru. Wrażenie ogólne: Postać Seweryna Żdzitowieckiego ukazana jest jako poważny, doświadczony mężczyzna – być może uczony, pisarz, działacz społeczny lub polityczny. Wyraz twarzy oraz sposób przedstawienia oddają dostojeństwo, mądrość i szacunek, z jakim twórcy ilustracji odnosili się do sportretowanego. Całość sprawia wrażenie portretu zamieszczonego w XIX-wiecznym czasopiśmie lub publikacji biograficznej.

Zdzitowiecki Seweryn

chemik, metalurg, pedagog, propagator wiedzy rolniczej (1802 – 1879)

Urodził się 6 stycznia 1802 roku w Kodniu. W 1818 roku ukończył Szkołę Wojewódzką w Lublinie, będąc jej jednym z wyróżniających się absolwentów. Studia kontynuował na Wydziale Filozofii Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w 1823 roku uzyskał tytuł magistra chemii. Wkrótce potem rozpoczął pracę jako nauczyciel chemii w lubelskiej Szkole Wojewódzkiej. W 1825 roku wyjechał na dalsze studia do zagranicznych ośrodków naukowych – kształcił się w Szkole Politechnicznej w Wiedniu, paryskiej Sorbonie oraz w Getyndze. Podczas tych podróży poznawał nowoczesne zakłady przemysłowe w Europie Środkowej i Zachodniej – odwiedzał m.in. huty i fabryki w Czechach, Saksonii, Alzacji, Belgii i na Węgrzech. W latach 1829–1830 wykładał w Szkole Przygotowawczej do Instytutu Politechnicznego w Warszawie, gdzie prowadził zajęcia z chemii, metalurgii, odlewnictwa, technologii szkła i chemii mineralnej. Po upadku powstania listopadowego wrócił do nauczania w Lublinie, a w latach 1833–1837 ponownie był wykładowcą w tamtejszej Szkole Wojewódzkiej. Od 1837 roku pracował w Warszawie, najpierw w Gimnazjum Gubernialnym, a od 1840 w nowo powstałym Gimnazjum Realnym jako nauczyciel chemii i hutnictwa. W 1843 roku wyjechał do Gießen, gdzie w słynnym laboratorium Justusa von Liebiga zdobył nowoczesną wiedzę z zakresu chemii rolniczej. Kilka lat później, w 1852 roku, odbył kolejną podróż naukową po Niemczech i Francji. W latach 1853–1859 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa w Marymoncie pod Warszawą, będącego jedną z pierwszych nowoczesnych placówek edukacji rolniczej w Królestwie Polskim. W 1860 roku przeszedł na emeryturę. Był autorem wielu artykułów popularnonaukowych, w których popularyzował wiedzę chemiczną, zwłaszcza w kontekście zastosowania w rolnictwie – nawożenia i poprawy jakości gleb. Napisał również podręcznik Wykład początkowy chemii, który był wykorzystywany w nauczaniu szkolnym. Zmarł 13 grudnia 1879 roku w Warszawie. Spoczął na Cmentarzu Powązkowskim.