ksiądz, pedagog, działacz polityczny, pisarz (1740 – 1791)
Urodził się w 1740 r. w Gołąbkach (ziemia łukowska). Kształcił się u pijarów w Łukowie. Był namiestnikiem chorągwi husarskiej, zwalczającej bunty chłopskie na Ukrainie. Porzucił służbę wojskową, wstąpił do zgromadzenia misjonarzy w Warszawie. Został księdzem i wyjechał do Włoch, gdzie uzupełniał swe wykształcenie. W 1783 r. uzyskał doktorat teologii i filozofii w Akademii Krakowskiej. Od 1781 r. działał w Komisji Edukacji Narodowej. W latach 1781-1784 pełnił funkcję rektora Kolegium Jezuickiego w Lublinie, a następnie był generalnym wizytatorem szkół koronnych. Był najbliższym współpracownikiem H. Kołłątaja i zasłynął jako czołowy publicysta Kuźnicy Kołłątajowskiej. Był przedstawicielem postępowych tendencji Oświecenia, zwolennikiem radykalnych reform społeczno-politycznych. Zwalczał samowolę szlachty, stawał w obronie mieszczaństwa i chłopstwa. Walczył ze światopoglądem scholastycznym i o uświątecznienie nauki. Był autorem wielu publikacji, często krytycznych i sarkastycznych oraz dwóch powieści historycznych, w których pod osłoną kostiumu historycznego przeprowadził ostrą krytykę współczesnych mu niedomagań społeczno-ustrojowych. Zmarł 14.02.1791 r. w Warszawie.