pedagog-filolog (1912 – 1995)
Urodził się 18.07.1912 r. w Salinach na Kaukazie. W 1921 r. powrócił z rodzicami do kraju. Świadectwo dojrzałości uzyskał w Grójcu. Studia wyższe odbył na Uniwersytecie Warszawskim uzyskując dyplom magistra filologii w zakresie filologii,polskiej oraz w zakresie filologii klasycznej. Następnie odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. W 1938 r. ukończył Studium Pedagogiczne dla magistrów przy UW, uzyskując dyplom nauczyciela szkół średnich w zakresie filologii polskiej. Zmobilizowany w 1939 r. walczył w grupie operacyjnej gen. Kleberga i dostał się do niewoli niemieckiej. W oflagu przebywał do 1945 r. Po powrocie do kraju podjął pracę w Liceum Ogólnokształcącym im. St. Staszica w Lublinie, gdzie uczył języków: polskiego, angielskiego, niemieckiego, a także propedeutyki filologii i logiki. Przez rok uczył w Liceum dla Pracujących, a w latach 1956-1964 w I Studium Nauczycielskim w Lublinie. Następnie przeniósł się na illv[CS, gdzie po doktoryzowaniu się w zakresie pedagogiki na UW w 1964 r. objął stanowisko adiunkta, a po habilitacji na UMCS w 1969 r. – docenta. W 1970 r. przeniósł się do Akademii Medycznej gdzie kierował Zakładem Pedagogiki i był prodziekanem Wydziału Pielęgniarskiego. Po powrocie na UMCS objął stanowisko dyrektora Instytutu Pedagogiki. W 1987 r. przeszedł na wcześniejszą emeryturę. Dorobek naukowy profesora obejmuje 118 publikacji. Intensywnie działał społecznie w wielu instytucjach – TWP, ZHP, Polskim Towarzystwie Logopedycznym i Instytucie Badań Pedagogicznych w Warszawie. Otrzymał liczne odznaczenia i nagrody – wojenne i za pracę pedagogiczną. Dwukrotnie otrzymał Odznakę Grunwaldzką, medal „Zasłużony na Polu Chwały”. Odznaczony był Złotym Krzyżem Zasługi, medalem „Zwycięstwa i Wolności”, medalem Komisji Edukacyjnej i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 05.05.1995 roku w Lublinie.