filolog klasyczny, nauczyciel, poeta (ps. Szymon Pigwa), ofiara niemieckiego obozu koncentracyjnego (1883 – 1940)
Urodził się 10 listopada 1883 roku w Woli Lubelskiej. W 1907 roku ukończył Gimnazjum w Tarnowie, po czym podjął studia filologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, które zakończył z wyróżnieniem. Początkowo pracował jako zastępca nauczyciela w III Gimnazjum w Krakowie. W 1914 roku został powołany do służby w armii austro-węgierskiej. Po demobilizacji w 1916 roku wrócił do pracy nauczycielskiej – uczył w szkołach średnich w Jaśle i Krakowie. Z niewyjaśnionych powodów jego prośby o dopuszczenie do państwowego egzaminu nauczycielskiego były systematycznie odrzucane. Mimo to kontynuował pracę pedagogiczną, a po odzyskaniu niepodległości przeniósł się do Warszawy, gdzie uczył w szkołach średnich i prowadził badania naukowe z zakresu filologii klasycznej. W 1936 roku rozpoczął pracę w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Staszica w Lublinie, gdzie nauczał języka łacińskiego. W czasie okupacji niemieckiej przez pewien czas pełnił funkcję kierownika szkoły, podejmując działania organizacyjne w trudnych warunkach wojennych. 24 marca 1940 roku został aresztowany przez gestapo na ulicy w Lublinie. Osadzono go w więzieniu na Zamku Lubelskim, a następnie wywieziono do niemieckiego obozu koncentracyjnego w Dachau. Zginął tam 23 grudnia 1940 roku. Oprócz pracy pedagogicznej zajmował się również twórczością literacką. Publikował pod pseudonimem Szymon Pigwa. W 1935 roku wydał tom poezji Wołanie nowiu w Poznaniu – zbiór refleksyjnych, intelektualnych utworów, przesyconych metafizyczną i społeczną zadumą. Jego poezja, niedoceniona za życia, jest dziś świadectwem głębokiego humanizmu, erudycji i tragicznego losu pokolenia nauczycieli II Rzeczypospolitej.