Zdjęcie przedstawia czarno-biały portret mężczyzny w średnim lub starszym wieku, wykonany w stylu formalnym, najprawdopodobniej w pierwszej połowie XX wieku. Mężczyzna ukazany jest w ujęciu portretowym, od klatki piersiowej w górę, lekko zwrócony w lewo, z twarzą widoczną niemal frontalnie. Postać ma pociągłą, owalną twarz o regularnych rysach. Czoło jest wysokie i lekko zaokrąglone. Mężczyzna nosi okulary z cienkimi, okrągłymi lub owalnymi oprawkami. Oczy są skupione i patrzą przed siebie, wyraz twarzy jest poważny, opanowany i dostojny. Nos jest prosty i dobrze zarysowany, usta zamknięte, bez uśmiechu. Brwi są cienkie, ale wyraźnie widoczne. Włosy są krótkie, przylegające do skóry głowy, cofnięte w okolicach czoła – co wskazuje na częściowe łysienie lub cofającą się linię włosów. Kolor włosów na zdjęciu jest trudny do określenia z uwagi na czarno-białą tonację, ale prawdopodobnie są ciemne z oznakami siwienia. Mężczyzna ubrany jest elegancko – ma na sobie ciemny garnitur z wyraźnym kołnierzem marynarki, pod spodem białą koszulę z wykrochmalonym kołnierzykiem oraz krawat o jasnym kolorze z subtelnym wzorem w ukośne paski. Tło zdjęcia jest neutralne, rozmyte, bez żadnych szczegółów – typowe dla fotografii studyjnej. Światło pada z lewej strony zdjęcia (prawej strony twarzy mężczyzny), modelując delikatnie rysy jego twarzy i pozostawiając po drugiej stronie subtelny cień. Całość kompozycji przywołuje wrażenie szacunku, powagi i profesjonalizmu – możliwe, że jest to portret osoby pełniącej ważną funkcję społeczną, polityczną lub akademicką.

Remiszewski Antoni

polonista, pedagog, wojewoda lubelski, działacz społeczny i niepodległościowy (1883 – 1949)

Urodził się 11 sierpnia 1883 roku w Warszawie, w rodzinie kolejarskiej. Po zdaniu matury w 1904 roku rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego. Za udział w strajku szkolnym w 1905 roku został relegowany z uczelni. Studia kontynuował na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie w 1909 roku ukończył filologię polską. Karierę nauczycielską rozpoczął w szkołach średnich m.in. w Białej, Sosnowcu i Zgierzu. W 1912 roku zamieszkał w Lublinie i objął stanowisko nauczyciela języka polskiego w Prywatnym Gimnazjum Filologicznym im. Stanisława Staszica. Jego kariera zawodowa była równocześnie związana z działalnością społeczną i polityczną. W 1914 roku przeniósł się do Łodzi, gdzie uczył, był radnym miejskim, a w czasie I wojny światowej aktywnie działał w Stronnictwie Niezawisłości Narodowej, Polskiej Partii Socjalistycznej i Polskiej Organizacji Wojskowej. Od 1 października 1917 roku pełnił funkcję inspektora szkolnego na powiaty: łódzki, łaski i brzeziński. W 1918 roku został aresztowany przez władze niemieckie. Po odzyskaniu niepodległości został komisarzem rządowym na powiat łódzki, a następnie – od sierpnia 1919 roku – starostą łódzkim. Krótko, w maju 1926 roku, pełnił obowiązki wojewody łódzkiego, jako zaufany człowiek marszałka Józefa Piłsudskiego. Od 3 listopada 1926 do 29 listopada 1930 roku pełnił funkcję wojewody lubelskiego. Zapisał się w pamięci mieszkańców jako sprawny administrator i gospodarz regionu – wspierał rozwój infrastruktury, budownictwa, służby zdrowia i życia kulturalnego Lubelszczyzny. Po odwołaniu ze stanowiska przez dwa lata pracował w Ministerstwie Rolnictwa, a następnie do wybuchu II wojny światowej był inspektorem wojewódzkim w Powszechnym Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych. W czasie wojny został wysiedlony z Łodzi i mieszkał kolejno w Krakowie, Warszawie i Kielcach. Działał w strukturach Armii Krajowej. Po wojnie objął stanowisko dyrektora Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych – najpierw w Łodzi, a następnie w Warszawie. Zmarł 8 marca 1948 roku w Warszawie. Spoczął na cmentarzu Powązkowskim.