adwokat, sędzia, prezes Sądu Apelacyjnego w Lublinie, społecznik, ofiara niemieckiego terroru (1881 – 1939)
Urodził się 19 sierpnia 1881 roku w Warszawie. W 1900 roku ukończył Gimnazjum Męskie w Lublinie, a w 1904 roku uzyskał dyplom ukończenia studiów prawniczych na Uniwersytecie Warszawskim. Po studiach na stałe związał się z Lublinem. W latach 1904–1906 odbył aplikację sądową jako pomocnik adwokata przysięgłego przy Sądzie Okręgowym w Lublinie. Od 1907 do 1919 roku prowadził praktykę adwokacką. W roku szkolnym 1906/1907 nauczał prawoznawstwa w Szkole Filologicznej im. St. Staszica. W tym samym czasie zaangażował się w życie publiczne miasta – od 1915 roku działał w Komitecie Obywatelskim, którego prezesem został w 1916 roku. Uczestniczył także w pracach Milicji Obywatelskiej, Głównego Komitetu Ratunkowego oraz Rady Miejskiej Lublina. W 1918 roku został powołany przez Radę Regencyjną do Rady Stanu Królestwa Polskiego. Po odzyskaniu niepodległości rozpoczął karierę w sądownictwie: od 1919 roku był sędzią Sądu Okręgowego w Lublinie, w 1921 – jego prezesem, a od 1929 – prezesem Sądu Apelacyjnego. W 1937 roku został powołany na sędziego Trybunału Stanu. Pełnił także wiele funkcji w organizacjach prawniczych – był m.in. prezesem Towarzystwa Prawniczego w Lublinie, przewodniczącym Komisji Dyscyplinarnej i Komisji Egzaminacyjnej, a także członkiem Komisji Lustracyjnej sądów apelacyjnych w całym kraju. Aktywnie działał społecznie – był m.in. współorganizatorem pierwszych polskich sądów obywatelskich w Lublinie w 1915 roku, inicjatorem Milicji Obywatelskiej i organizatorem wsparcia dla osób dotkniętych wojną. Był członkiem Polskiej Macierzy Szkolnej, Rady Szkolnej Lublina, dyrektorem Towarzystwa Wzajemnego Kredytu i redaktorem dziennika „Kurier”. We wrześniu 1939 roku stanął na czele Miejskiego Obywatelskiego Komitetu Społecznego, niosącego pomoc ofiarom wojny. Uczestniczył też w Komitecie Obrony Lublina i działał na rzecz ochrony polskiego dziedzictwa narodowego. Został aresztowany przez gestapo 9 listopada 1939 roku w gmachu Sądu Okręgowego. 23 grudnia 1939 roku, bez procesu, rozstrzelano go na starym cmentarzu żydowskim na Kalinowszczyźnie w grupie przedstawicieli lubelskiej inteligencji. Miał 58 lat. Za swoją działalność zawodową i społeczną został uhonorowany m.in. Krzyżem Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem X-lecia Odzyskania Niepodległości oraz medalem „Za Długoletnią Służbę”. Jego imię nosi ulica w Lublinie. Pamięć o nim upamiętniono tablicą pamiątkową w Bibliotece im. H. Łopacińskiego, portretem w Sądzie Okręgowym oraz wpisem w Polskim Słowniku Biograficznym i licznych wydawnictwach historycznych.