Na zdjęciu widoczna jest czarno-biała, wyraźnie postarzała fotografia kobiety, wykonana najprawdopodobniej w drugiej połowie XIX wieku. Jest to portret studyjny, przedstawiający kobietę od klatki piersiowej w górę, w pozycji frontalnej – twarz skierowana jest bezpośrednio w stronę obiektywu. Zdjęcie ma ziarnistą strukturę, co sugeruje, że zostało wykonane starą techniką fotograficzną i wielokrotnie powielane lub kopiowane. Wygląd postaci: Kobieta ma spokojny, poważny wyraz twarzy. Twarz jest pociągła, o prostym, szerokim czole, gładkiej cerze i wyraźnych brwiach. Nos długi, prosty, usta wąskie i zaciśnięte, bez uśmiechu. Jej oczy są ciemne i skupione, patrzą bezpośrednio na widza. Włosy ciemne, gładko zaczesane do tyłu, rozdzielone równym przedziałkiem na środku głowy, a następnie spięte nisko po bokach w gładkie, zwarte koki lub wałki – typowa fryzura kobieca z połowy XIX wieku. Strój: Ubrana jest w ciemną, zapewne czarną lub granatową suknię z wysokim zapięciem pod szyję. Na szyi znajduje się biała, ozdobna kokarda – bardzo duża, rzucająca się w oczy, wykonana z jasnej tkaniny, być może z koronkowym wykończeniem. Kołnierzyk sukni również jasny, sztywny, podkreślający elegancki charakter stroju. Na przodzie sukni widoczne są równo rozmieszczone guziki. Strój kobiety świadczy o tym, że portret miał uroczysty lub oficjalny charakter. Może to być zdjęcie pamiątkowe, np. wykonane z okazji małżeństwa, do dokumentów lub jako portret rodzinny. Charakterystyka techniczna: Zdjęcie jest mocno kontrastowe, o ciemnym konturze postaci i wyblakłym tle. Tło jest jasne, niemal białe, pozbawione jakichkolwiek szczegółów, co potęguje wrażenie skupienia na twarzy i górnej części sylwetki kobiety. Wrażenie ogólne: Portret emanuje powagą i statycznością. Styl ubioru, fryzura i technika fotografii wskazują na drugą połowę XIX wieku. Kobieta wygląda na osobę stateczną, zapewne wykształconą lub pochodzącą z rodziny o ugruntowanej pozycji społecznej. Obraz ten stanowi świadectwo epoki i stylu życia kobiet z tamtego czasu.

Szewczyk Małgorzata

pedagog, polonistka, harcmistrzyni, nauczycielka tajnego nauczania, więźniarka polityczna PRL (1907 – 1990)

Urodziła się 8 listopada 1907 roku w Lipsku (ówczesne woj. radomskie), w rodzinie robotniczej. Ukończyła Gimnazjum i Liceum Unii Lubelskiej w Lublinie, a następnie roczny kurs pedagogiczny. Pracę zawodową rozpoczęła jako nauczycielka w szkołach podstawowych w Krzczonowie i Wólce Lubelskiej, jednocześnie potajemnie studiując polonistykę na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, którą ukończyła w 1937 roku, uzyskując tytuł magistra. Od 1939 roku uczyła w Szkole Ćwiczeń przy Liceum Pedagogicznym w Lublinie​. Od 1918 roku silnie związana z harcerstwem, w 1939 roku była już harcmistrzynią i instruktorką ZHP. W czasie okupacji niemieckiej pełniła funkcje łączniczki i zastępczyni szefa Wojskowej Służby Kobiet Okręgu Lubelskiego AK. Organizowała pomoc rannym żołnierzom, dzieciom Zamojszczyzny oraz więźniom Zamku Lubelskiego, uczestnicząc też w tajnym nauczaniu i zabezpieczaniu dokumentacji zbrodni hitlerowskich​. Po wojnie kontynuowała działalność nauczycielską i harcerską, m.in. w II Liceum im. Hetmana Jana Zamoyskiego, a od 1957 roku – w I Liceum im. Stanisława Staszica w Lublinie. Była inicjatorką wydarzeń patriotycznych, takich jak wieczór i wystawa poświęcona Adamowi Mickiewiczowi (1948), które zakończyły się jej aresztowaniem. W 1952 roku została skazana przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Lublinie na 8 lat więzienia za działalność harcerską. Więziona była na Zamku Lubelskim i w Chełmie. Zwolniona została w 1954 roku, po amnestii i interwencji u Bolesława Bieruta​. Po wyjściu z więzienia pracowała poza zawodem jako szwaczka, później w Sanepidzie, bibliotece Technikum Chemicznego, a od 1957 roku – jako polonistka w Liceum im. Staszica, gdzie zorganizowała m.in. imponującą akademię w setną rocznicę Powstania Styczniowego​. Za swoją działalność została odznaczona przez władze londyńskie: Medalem Wojska, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami oraz Krzyżem Armii Krajowej. W Polsce przyznano jej Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodowej i honorową Odznakę ZNP za tajne nauczanie. Zmarła 2 stycznia 1990 roku w Lublinie.

https://kpbc.ukw.edu.pl/Content/202306/Szewczyk_Malgorzata_3906_WSK.pdf