pedagog, filolog i poeta (1895 – 1962)
Tadeusz Bocheński urodził się 17 kwietnia 1895 roku w Chrzanowie. Ukończył filologię klasyczną i filozofię na Uniwersytecie Wiedeńskim oraz tamtejsze konserwatorium muzyczne. W 1918 roku przybył do Lublina, gdzie rozpoczął pracę jako nauczyciel greki i łaciny w Gimnazjum im. Stanisława Staszica. Przez 13 lat kształcił młodzież, przybliżając jej piękno antycznego świata i klasycznych języków. Równolegle rozwijał twórczość literacką – był poetą, nowelistą i tłumaczem. W 1919 roku ukazał się jego pierwszy tomik poetycki pt. Poezje, zapoczątkowując wieloletni cykl publikacji: Poezji – seria druga (1919), Dzwony – poezji – seria trzecia (1920), Serce – poezji – seria czwarta (1920), Rzeźbiarz – poezji – seria piąta (Cieszyn 1922), a także tomiki nowel (Olga i inne nowele, Kościół) i szkice estetyczne (Spontanizm, 1923). Tłumaczył również klasyków, m.in. Tarczę Heraklesa Hezjoda (Poezje Hezjoda, Cieszyn 1924) i współtworzył antologie, jak Poeci klasyczni – Gościńce (1925). Pisał także eseje i refleksje poetyckie (Moja cantyczka, 1926; Poetycka ekspresja uczuć, 1928). Pośmiertnie, w 2022 roku, ukazał się wybór jego wierszy pt. Liryki zebrane (wyd. Stowarzyszenie Żywych Poetów). Współpracował z lubelskimi periodykami: „Reflektorem”, „Nowym Życiem”, a od 1926 roku również z „Kamerą”. W 1931 roku przeniósł się do Krakowa, gdzie kontynuował pracę dydaktyczną, a od 1936 mieszkał w Zakopanem. Był miłośnikiem Tatr i aktywnym taternikiem, zaangażowanym także w życie artystyczne młodzieży góralskiej. Zmarł 17 grudnia 1962 roku w Zakopanem.