pedagog, germanista, działacz oświatowy i niepodległościowy, ofiara represji komunistycznych (1898 – 1945)
Urodził się 1 kwietnia 1898 roku w Odolanowie (woj. poznańskie). Ukończył studia wyższe pedagogiczne i germanistyczne na uniwersytetach w Lipsku i Poznaniu. Przed II wojną światową był nauczycielem gimnazjalnym w Poznaniu, następnie pełnił funkcję wizytatora Wydziału Oświaty w Poznaniu, a w latach 1932–1939 – wizytatora na województwo śląskie w Katowicach. Aktywnie działał w Związku Zachodnim, który zajmował się obroną polskości na terenach zachodnich, oraz redagował jego organ prasowy – „Strażnicę Zachodnią”. Był znany jako znakomity germanista i organizator życia oświatowego. Po wybuchu II wojny światowej, przewidując represje niemieckie, przeniósł się do Lublina. W czasie okupacji niemieckiej uczył języka niemieckiego na tajnych kompletach, a równocześnie działał w konspiracji. Był żołnierzem Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej. Pełnił funkcję zastępcy szefa Biura Informacji i Propagandy (BIP) Komendy Okręgu AK Lublin. Redagował prasę podziemną, a jako członek komórki „Zachód” przy Komendzie Głównej AK, utrzymywał łączność z Polakami przebywającymi na terenie III Rzeszy. Brał udział w przygotowaniach do przyszłego zagospodarowania Ziem Zachodnich po zakończeniu wojny. We wrześniu 1944 roku, po wyzwoleniu Lublina, rozpoczął pracę jako nauczyciel języka niemieckiego w Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Staszica w Lublinie. Wkrótce potem, 19 listopada 1944 roku, został aresztowany przez NKWD. Przetrzymywano go na Zamku Lubelskim. W styczniu 1945 roku Wojskowy Sąd skazał go za przynależność do Armii Krajowej na karę śmierci. Wyrok wykonano 17 stycznia 1945 roku. Za swoją działalność niepodległościową przed wojną został odznaczony Medalem Niepodległości. W 1945 roku rząd RP na uchodźstwie pośmiertnie uhonorował go Krzyżem Virtuti Militari. W 1988 roku rodzina Mariana Zawidzkiego złożyła wniosek o rehabilitację, a 31 stycznia 1990 roku Sąd Najwyższy uniewinnił go od wszystkich zarzutów.